ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

 

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΞΟΔΟ

"Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ" στο Ολύμπιον

Σε ένα δημοτικό σχολείο του Μόντρεαλ, η Μαρτίν, μια δασκάλα, αυτοαπαγχονίζεται μέσα στην τάξη, πολύ πρωί, πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Εκείνη τη μέρα είναι η σειρά του μικρού Σιμόν να πάει νωρίτερα στην τάξη και να αφήσει τα γάλατα για το πρωινό. Καθώς βρίσκει την πόρτα της τάξης κλειδωμένη, ρίχνει μια ματιά από το παράθυρο και στο βάθος φαίνεται το σώμα της Μαρτίν να αιωρείται.

Κι ενώ στη συνέχεια έχει επιστρατευθεί μια ψυχολόγος να δουλέψει με τα παιδιά πάνω στην τραυματική τους εμπειρία, λίγες μέρες μετά εμφανίζεται στο σχολείο ένας Αλγερινός μετανάστης, ο Μπασίρ Λαζάρ, ζητώντας να λάβει την κενή διδασκαλική θέση, κουβαλώντας όπως θα δούμε κι αυτός πληγές από την πατρίδα του.

Mια ταινία για τη διαφορετικότητα, για την απώλεια,  τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και για την εκπαίδευση.

Ο Μοχάμεντ Φελάγκ υποδύεται τον δάσκαλο από την Αλγερία που έρχεται να πάρει τη θέση της δασκάλας που αυτοκτόνησε. Εξαιρετική ερμηνεία και από τον ίδιο αλλά και από τα παιδιά. Δύσκολα θέματα που όμως η σκηνοθεσία τα αντιμετωπίζει χωρίς να επαφίεται στην  εύκολη στράτευση του κλάματος και του μελό. Κορυφαία σκηνή το ξέσπασμα του μικρού Σιμόν που θεωρεί ότι εξαιτίας του η δασκάλα αυτοκτόνησε.

Ο Μπασίρ έρχεται από την Αλγερία στον Καναδά, ζητώντας άσυλο , καθώς αυτός και η οικογένειά του έγιναν στόχος φανατικών ισλαμιστών. Σε μια άλλη κοινωνία προσπαθεί να αντιμετωπίσε τη διαφορετική κουλτούρα και τα διαφορετικά ήθη,  να προσαρμοστεί και να ζήσει. Βιώνει και ο ίδιος την απώλεια καθώς η οικογένειά του χάθηκε από τη φωτιά που μπήκε σκόπιμα.

Μπαίνει δυναμικά στην τάξη, μια τάξη και ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου το πολιτικά ορθό καταλήγει σε ακρότητες. Κανένας δεν μιλάει, όλα πρέπει να κρυφτούν, κανένας δεν πρέπει να πει αυτά που σκέπτεται, κανένας δεν αγγίζει τα παιδιά και όλα καταλήγουν σε μια αποστειρωμένη ζωή. Ο Μπασίρ έχει μια τάξη, την οποία δεν έχει γεμίσει με χρώματα, όπως του είπαν οι άλλοι, αλλά  φέρνει χρώμα ο ίδιος με τη ζεστασιά του, την έγνοια του και την αγάπη του για τα παιδιά. Τα ξεκλειδώνει σιγά σιγά, τόσο όσο δεν μπόρεσε η ΄"ειδική" ψυχολόγος παρά τις νουθεσίες της διευθύντριας.

Σε μια προηγμένη κοινωνία του Κεμπέκ, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα από τα πλέον προηγμένα όλα έχουν καταλήξει σε ακρότητες. Η αγκαλιά, το χάδι, η τρυφερότητα θεωρούνται ως παρενόχληση και εξοβελίζονται. Στη συνεδρίαση των δασκάλων ο γυμναστής ξεσπά: "Δοκιμάσατε ποτέ να βάλετε τα παιδιά να κάνουν ίππο χωρίς να τα αγγίξεις; Γι' αυτό κι εγώ  τα βάζω να τρέχουν και να κάνουν ηλίθιες στροφές σφυρίζοντας μόνο". Αλλά και ούτε τα αφήνουν να μιλήσουν, γιατί  δεν είναι σωστό. Πρέπει όλοι να κάνουν θαρρείς και δεν έγινε τίποτε. Θαρρείς και όταν κάνεις ότι δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν μιλάς το πρόβλημα θα χαθεί, θα λυθεί, θα ξεχαστεί.  Άλλωστε ο στρουθοκαμηλισμός είναι και αυτός σημάδι μιας κοινωνίας που κυνηγάει το εύκολο παντού.

Η ταινία απέσπασε πολλά βραβεία στα  διάφορα φεστιβάλ δικαίως. Θα γίνει κλασική όπως η  παλιά "Στον κύριο μας με αγάπη" και η νεώτερη "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών".