Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΑΘΗΝΑΣ

Μια Θεσσαλονικιά στην Αθήνα: ξενάγηση στα οθωμανικά μνημεία

DSC07979
    Δείτε ΕΔΩ
Η μέρα ήταν λαμπρή. Ανοιξιάτικος ήλιος, γαλανός ουρανός, τα αρώματα μιας φύσης που δεν συμμαζεύεται πλέον. Όλοι οι οιωνοί ιδανικοί για μια ξενάγηση σε μια άλλη εποχή, στα οθωμανικά μνημεία της Πλάκας με οδηγό την κ. Άρτεμη Σκουμπουρδή στο πρόγραμμα ξεναγήσεων του Δήμου Αθηναίων.
DSC00044 Σημείο συνάντησης το Μοναστηράκι και η πρώτη στάση σε ένα μνημείο που το βλέπουμε καθημερινά αλλά πόσοι το έχουν επισκεφθεί; Το τζαμί Τζισδαράκη.
Και εκεί αρχίζει το ξετύλιγμα μιας ιστορίας που μοιάζει σαν παραμύθι. ..»κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη,  δώσ” της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν΄αρχινίσει»
 Ήταν κάποτε μια πόλη που την έλεγαν Αθήνα. Πολύπαθη γιατί την ομορφιά της όλοι την ήθελαν να την έχουν καταδικιά τους. Και έτσι η πόλη αυτή γνώρισε πολλούς κατακτητές. Ρωμαίοι  που την λεηλάτησαν σκληρά και άγρια.  Το  86 π.Χ.,  καταλαμβάνεται από τον Ρωμαίο στρατηγό Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα και λεηλατείται άγρια. Και μετά η φυλή των Ερούλων που αφήνει ανεπανόρθωτες ζημιές στα λαμπρά μνημεία της Ακρόπολης. Τότε η  μεγάλη πυρκαγιά καταστρέφει το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Ανάμεσα στον 13ο και 15ο αιώνα την επιβουλεύονται οι Λατίνοι που έρχονται με αφορμή τη  Δ΄ Σταυροφορία.  Από το 1205 έως το 1311 κυβερνούν Γάλλοι Δούκες, από το 1311 έως το 1387 θα κυριαρχήσουν οι ιππότες της Καταλανικής Εταιρείας και αμέσως μετά σειρά έχει η φλωρεντινή οικογένεια Αcciaiuοli,  η οποία παραμένει μέχρι την κατάκτηση της Αθήνας από τους Τούρκους.
DSC08034Είχαμε λοιπόν ιππότες και εμείς και κάστρα σαν αυτά που βλέπουμε στις ανάλογες ταινίες; Φαίνεται πως ναι καθώς τα στοιχεία δείχνουν πως οι Λατίνοι αυτοί ηγεμόνες μετέφεραν εδώ όλο το μεσαιωνικό σύστημα οργάνωσης και δημιούργησαν το Δουκάτο της Αθήνας. Η πόλη οχυρώνεται και τότε κατασκευάζεται το Ριζόκαστρο, δηλαδή ο νέος οχυρωματικός περίβολος και τα έργα που γίνονται μετατρέπουν την Ακρόπολη σε ένα μεσαιωνικό κάστρο.  Ο  Παρθενώνας μετατρέπεται σε λατινική εκκλησία, το Ερέχθειο γίνεται  η κατοικία του Λατίνου επισκόπου και τα Προπύλαια, που στέγαζαν παλιότερα την κατοικία του μητροπολίτη, χρησιμοποιούνται ως κατοικία των δουκών.
Μια μικρή ανασκόπηση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ από την ξεναγό κ. Σκουμπουρδή
Η εισβολή των Τούρκων γίνεται με μάλλον  ομαλό τρόπο και εδώ μπαίνει και ο έρωτας μέσα από μια ροζ ιστορία της εποχής εκείνης. Η Κιάρα, χήρα του ηγεμόνα της οικογένειας των Αcciaiuοli, ερωτεύεται τον νεώτερό της βενετσιάνο Κονταρίνι. Όλα καλά αλλά υπάρχει ένα μικρό εμπόδιο. Ο Κονταρίνι είναι νιόπαντρος. Επιστρέφει στη Βενετία,   βγάζει από τη μέση το εμπόδιο (δολοφονεί ή συμμετέχει στη δολοφονία της συζύγου) και ανεμπόδιστος πλέον, παντρεύεται την Κιάρα, εγκαθίσταται στην Ακρόπολη και γίνεται δούκας των Αθηνών. Η οικογένεια όμως του συζύγου δεν καλοείδε όλα αυτά, στέλνει αντιπροσωπεία στην Κωνσταντινούπολη και άλλο που δεν ηθελε ο Μωάμεθ, αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά και στέλνει Τούρκους που καταλαμβάνουν την Αθήνα. Δεν γίνεται  όμως το ίδιο ομαλά  η κατάληψη του υπόλοιπου της Αττικής όπου σημειώνονται λεηλασίες και βιασμοί.
 Και έτσι κάπως αρχίζει η ιστορία της Αθήνας κάτω από τον ζυγό ενός άλλου δυνάστη πλέον. Μικρό διάλειμμα στην κυριαρχία των Τούρκων, η βενετσιάνικη κατοχή και τότε βέβαια είναι γνωστό τοις πάσι οι καταστροφές που υπέστη ο Παρθενώνας από τον Μοροζίνι (με έκπληξη διάβασα όμως ομολογώ ότι η δεύτερη μεγαλύτερη καταστροφή του Παρθενώνα ήταν η αναστήλωσή του από το ελληνικό κράτος κατά τον 19ο αιώνα και έως τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο με πρώτη τη μεγάλη πυρκαγιά μάλλον κατά την επιδρομή των Ερούλων). Η βενετική κατοχή κράτησε από το 1687 έως το 1688 και έληξε με την επιδημία της πανούκλας σύμφωνα και με τον Καμπούρογλου.
DSC03193Ο Μωάμεθ επισκέπτεται δύο φορές την Αθήνα. Η πρώτη επίσκεψη γίνεται  το 1458 και ο Μωάμεθ εντυπωσιάζεται τόσο από την ομορφιά της Αθήνας που δίνει προνόμια χάριν της παλαιάς δόξας. Ο Μωάμεθ να σημειωθεί ότι γνώριζε τα ελληνικά από τη μητριά του, τη Μαρία Μπράγκοβιτς (από την οικογένεια των Καντακουζηνών από τη μητέρα της και Σερβίδα από τον πατέρα της). Η Μαρία, η οποία ήταν στην ίδια περίπου ηλικία με τον Μωάμεθ και ήταν η τελευταία σύζυγος του Μουράτ, κράτησε το θρήσκευμά της έως το τέλος γεγονός που ήξερε ο Μωάμεθ καθώς και το ότι μοίραζε τα μεγάλα χρηματικά ποσά που της παραχωρούσε σε εκκλησίες και μοναστήρια.
 Οι Μουσουλμάνοι της Αθήνας ζούσαν αρκετά ειρηνικά και είχαν ελληνοποιηθεί καθώς μιλούσαν ελληνικά, την Αθηναϊκή διάλεκτο. Μάλιστα γιόρταζαν και μαζί με τους Έλληνες και ιδιαίτερα στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου του ακαμάτη, που βρισκόταν στον χώρο της αρχαίας αγοράς. Όταν μάλιστα η γιορτή του Αγ. Γεωργίου συνέπιπτε με το Πάσχα οι γιορτές κρατούσαν τρεις ημέρες.
Ήταν τόσο πλέον η κατάσταση ειρηνική που όταν ξέσπασε η επανάσταση στην Αθήνα, οργανωμένη καλά από τους δημογέροντες και τους έκλεισαν στην Ακρόπολη, οι Τούρκοι αναρωτιόνταν τι έκαναν και τους έκλεισαν εκεί και γιατί δεν μπορούσαν πλέον να ζουν όπως και πρώτα. Εξάλλου είναι γνωστό πως οι Τούρκοι, και λόγω θρησκείας και λόγω διπλωματίας, άφηναν τους υπηκόους τους να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως τα πράγματα ήταν πάντα ειρηνικά και υπήρχαν συχνά εντάσεις και διαφορές. Συνήθως όμως , όταν στέλνονταν οι αντιπροσωπείες προς την Υψηλή Πύλη, ο εκάστοτε Σουλτάνος διευθετούσε τα πράγματα παίρνοντας το μέρος των Αθηναίων. Μια τέτοια σκληρή κατοχή ήταν αυτή του βοεβόδα Χατζή Αλή Χασεκή που κράτησε 22 χρόνια και τελείωσε με τον αποκεφαλισμό του από τον Σουλτάνο όταν έμαθε τι διεπράχθη κατά τα χρόνια της κυριαρχίας του.
benia-039Από τα πιο γνωστά οθωμανικά μνημεία είναι βέβαια τα Τζαμιά.  Στο Τζαμί του  Τζισδαράκη, ακούμε την ιστορία αυτού του μνημείου. Το  Τζαμί οφείλει το όνομά του στον Τζισδαράκη, Τούρκο από αυτούς που είχαν ελληνοποιηθεί και μιλούσαν τα Ελληνικά. Το τζαμί  χτίστηκε το  1759 και η κτίση του, συνδυάζεται με μια δυσάρεστη ιστορία, καθώς χρειάστηκε να γκρεμιστεί μία από τις κολόνες του Ολυμπίου Διος (βέβαια το πιθανότερο είναι ότι χρησιμοποιήθηκε μία κολόνα από τις παρακείμενες της Βιβλιοθήκης του Αδριανού). Σύμφωνα με τις δοξασίες όμως της εποχής αυτό είχε ως συνέπεια  κακοτυχία για τους κατοίκους της περιοχής γιατί απελευθερώνονται όλα τα θανατικά. Ο βοεβόδας λοιπόν της Χαλκίδας, λόγω ανταγωνισμού με τον Τζισδαράκη, απειλεί ότι θα τον καταγγείλει στον Σουλτάνο, ο Τζισδαράκης του στέλνει πολλά πεσκέσια, και ο βοεβόδας τα παίρνει μεν τον καταδίδει δε και ο Τζισδαράκης χάνει το αξίωμά του.  Στο τέλος μάλιστα δολοφονείται καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη διπλή πανώλη που έπεσε στην πόλη. Το τζαμί αυτό ήταν γνωστό και ως τζαμί του κάτω παζαριού. Το 1919 έγιναν τα πρώτα έργα αποκατάστασης και ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης. Σήμερα στεγάζει τη συλλογή κεραμικών Κυριαζόπουλου σε έναν πολύ ωραίο και προσεγμένο χώρο.
DSC03282Ένα άλλο Τζαμί που υπήρχε πολύ κοντά ήταν το Κιουτσούκ τζαμί. Σήμερα  σώζονται μόνο τα θεμέλια  του και δεν υπάρχει και σχετική πινακίδα που να μιλάει για την ιστορία του (μεταξύ Πανός και Θρασυβούλου)
Το μεγαλύτερο όμως και σημαντικότερο Τζαμί ήταν το Φετιχιέ τζαμί ή το Τζαμί του Πορθητή που βρίσκεται μέσα στον χώρο της Ρωμαϊκής αγοράς. Οι επιγραφές που βρέθηκαν στο εσωτερικό του, κάτω από τα παράθυρα, στα αραβικά, το χρονολογούν περί το 1670. Κτίστηκε στα ερείπια μιας βασιλικής (ιερός ναός Παναγιάς Σωτήρας, ο οποίος μάλιστα αποτέλεσε και μητρόπολη της πόλης για ένα διάστημα), που την είχαν μετατρέψει οι Τούρκοι σε τέμενος (μιστραμά). Ονομάστηκε Τζαμί του Πορθητή καθώς το αρχικό κτίσμα είχε κτισθεί με αφορμή την άφιξη του Μωάμεθ. Αλλιώς ονομαζόταν και Τζαμί του σταροπάζαρου καθώς βρισκόταν μέσα στον χώρο που γινόταν το παζάρι των δημητριακών.  Ο Μοροζίνι το μετέτρεψε σε καθολική εκκλησία ενώ μετά την απελευθέρωση το τζαμί έγινε στρατιωτική φυλακή και το 1824 παραχωρήθηκε στη Φιλόμουσο Εταιρεία για το σχολείο της αλληλοδιδακτικής. Από το 1834 λειτουργούσε εκεί στρατιωτικός φούρνος.
DSC00745Άλλα Τζαμιά που λειτουργούσαν στην Αθήνα είναι το Γενί Τζαμί (Βουλής και Νικοδήμου) και  το Σοφτά Τζαμί (Πανδρόσου και Καπνικαρέας). Κάτω από την Ακρόπολη λέγεται ότι λειτουργούσαν άλλα δύο τζαμιά, ένα στα Αναφιώτικα και ένα από την άλλη πλευρά, το οποίο όμως δεν βρέθηκε. Υπήρχε ακόμα και το Τζαμί στο Κάστρο επάνω στην Ακρόπολη, που κατεδαφίστηκε τον 19ο αιώνα. Δεν είναι γνωστό πότε μετατράπηκε σε Τζαμί ο Παρθενώνας αλλά πιθανά αυτό έγινε γύρω στα τέλη του 15ου αιώνα ως αντίποινα  του Σουλτάνου ο οποίος θύμωσε καθώς οι Έλληνες είχαν βοηθήσει τους Ενετούς. Συνολικά αναφέρονται εννιά τζαμιά.
DSC03220Ένα άλλο  οθωμανικό μνημείο ή μάλλον μνημείο που χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους, είναι το γνωστό Ωρολόγιο του Κυρρήστου ή Πύργος των Ανέμων,  που μετατράπηκε σε τεκέ του τάγματος των μεβλεβήδων, ο  τεκές του Μπραϊμη. Τεκές έγινε, μετά τον Μοροζίνι και τότε μάλλον ανοίχτηκαν και τα παράθυρα και μαζί με τον παρακείμενο Μεντρεσέ, αποτελούσαν πόλο έλξης του πνευματικού Ισλάμ στον ελληνικό χώρο. Εκεί κάθε Παρασκευή απόγευμα χόρευαν το «σεμάχ» και έρχονταν περιηγητές από όλα τα μέρη για να τους δουν να χορεύουν τον περίφημο αυτόν τελετουργικό χορό των περιστρεφόμενων δερβίσηδων. Κάτι σαν τουριστική ατραξιόν της εποχής.
DSC00748Μια πόρτα που οδηγεί σε έναν έρημο κήπο. Αυτό είναι ότι απέμεινε από τον Μεντρεσέ, ένα άλλο οθωμανικό μνημείο. Ο Μεντρεσές, το μουσουλμάνικο δηλαδή ιεροσπουδαστήριο που ιδρύθηκε από τον Μεχμέτ Φαχρή. Μετατράπηκε σε φυλακή, και εδώ μάλιστα κλείνονταν οι πολιτικοί αντιφρονούντες της εποχής. Στην αυλή του υπήρχε ένα τεράστιο πλατάνι και από εδώ βγήκε και η έκφραση «Χαιρέτα μου τον πλάτανο». Καθώς η φυλακή αυτή ήταν στο κέντρο της τότε αγοράς, όπου υπήρχαν πολλά μαγαζιά και καφενεία, αυτοί που αποφυλακίζονταν περνούσαν από έξω και φώναζαν σε αυτούς που είχαν παραμείνει, τη γνωστή αυτή φράση που έμεινε πλέον παροιμιακή. Εδώ κλείστηκε για ένα μικρό διάστημα και ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος που βγαίνοντας έγραψε και ποίημα με τίτλο «Ο πλάτανος του Μεντρεσέ».
DSC08051 «Ω πλάτανε του Μενδρεσέ, στοιχειό καταραμένο
της τυραννίας τρόπαιο, σε φυλακή υψωμένο.
Συμμάζωξε τα φύλλα σου τα δακρυραντισμένα,
να ιδώ κομμάτι ουρανό και τ’ άστρα τα καϋμένα.
Αν είσαι δέντρο σπλαχνικό ανθρώπους μη μιμήσαι
μη δεσμοφύλακας και συ ωσάν εκείνους είσαι!
Θα έρθη η ώρα πλάτανε, της χώρας μας Βαστίλη,
που ξυλοκόπους η οργή του Έθνους θα σε στείλη,
και πέλεκυς στη ρίζα σου ελεύθερα θ’ αστράψη
Δεν θα σε φαν γεράματα, φωτιά δεν θα σε κάψη,
και γύρω θα χορέψωμε στη στάχτη σου τη κρύα
εμείς, που θάφτει σήμερα εδώ η τυραννία
Αχιλλέας Παράσχος (1861)
Και ο πλάτανος πράγματι, λίγα χρόνια μετά, καταστρέφεται από κεραυνό!
Τα χαμάμια των Αθηνών
Μια συνήθεια που έφεραν μαζί τους οι Τούρκοι ήταν τα λουτρά. Τα λουτρά βέβαια δεν ήταν εφεύρεση των Τούρκων καθώς υπήρχαν από την αρχαιότητα. Λουτρά λειτουργούσαν στον Κεραμεικό, αν και οι Αθηναίοι, όντας σκληραγωγημένοι δεν πολυσυμπαθούσαν τα θερμά λουτρά και δεν πολυπήγαιναν προτιμώντας τα γυμναστήρια και τις παλαίστρες. Στα χρόνια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας τα θερμά λουτρά όμως ήταν μια αγαπημένη συνήθεια των Ρωμαίων που απολάμβαναν όλες τις χρήσεις τους. Βρέθηκαν πολλά λουτρά στον Εθνικό Κήπο, στο Ζάππειο, στην Αμαλίας, στις στήλες του Ολυμπίου Διος.
IMG_20140216_133032Οι Τούρκοι τα διέδωσαν πολύ στον ευρύ πληθυσμό. Η θρησκεία τους, που ήθελε να είναι καθαροί όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο σώμα, επέβαλε το τακτικό λούσιμο (οι συνθήκες υγιεινής της εποχής ήταν βέβαια αυτές που σοφά μέσω της θρησκείας το επέβαλαν όπως και πολλά άλλα επιβάλλονται με το πρόσχημα θρησκευτικών επιταγών). Γρήγορα έμαθαν τα χαμάμια και οι Έλληνες και πήγαιναν και αυτοί. Συνήθως λειτουργούσαν σε διαφορετικές ώρες για άντρες και γυναίκες, το πρωί για τους άντρες και το απόγευμα για τις γυναίκες. Το απόγευμα του Σαββάτου ήταν επίσης αφιερωμένο στις γυναίκες και αποτελούσαν το δικό τους καφενείο και τη δική τους διέξοδο καθώς ήταν η μόνη έξοδος που δικαιούνταν οι γυναίκες της εποχής, Τουρκάλες και Ελληνίδες. Έφερναν λοιπόν τους μεζέδες τους (ποιος δεν θυμάται τη Λωξάντρα), τα ποτά τους, τα σερμπέτια τους, τους μπακλαβάδες τους,  ακόμα και όργανα, και το διασκέδαζαν. Ήταν τόπος συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής ώστε, ενώ τα πλούσια σπίτια διέθεταν ιδιωτικά χαμάμ, συνήθιζαν να πηγαίνουν στα δημόσια χαμάμ.
Χαμάμ υπήρχε μέσα στη Βιβλιοθήκη του Αδριανού, γωνία Άρεως με Δεξίππου  και ενώ ήταν δημόσιο λουτρό, στα χρόνια του βοεβόδα Χασεκί, του σκληρού αυτού δυνάστη,  κατάντησε τμήμα της οικίας του.  Μεγάλο και αριστοκρατικό χαμάμ υπήρχε εκεί που σήμερα στεγάζονται τα γραφεία της Αχιεπισκοπής επί της οδού Αγίας Φιλοθέης. Χαμάμ υπήρχε και πάνω στην Ακρόπολη αποκλειστικά για να εξυπηρετεί τους καστριώτες Τούρκους που ήταν εκεί μόνιμα για λόγους ασφαλείας.
Μάλιστα ένα χαμάμ επισκέφθηκε και η σύζυγος του Λόρδου Έλγιν, τον Απρίλιο του 1800, ενώ ο Έλγιν ήταν απασχολημένος με το πώς θα μοιράσει τα μπαχτσίσια με τα ολέθρια αποτελέσματα. Το θέαμα που αντίκρισε δεν την ικανοποίησε καθώς βρήκε μάλλον ανάρμοστο το θέαμα έως και 400 γυναικών γυμνών  να απολαμβάνουν τα λουτρά τους, να διασκεδάζουν και να χορεύουν.
DSC07510Το μόνο σωζόμενο σήμερα είναι το Λουτρό των Αέρηδων, κοντά στο Ρολόι του Κυρρήστου μεταξύ των οδών Κυρρήστου και Λυσίου. Ήταν το χαμάμ του Αμπίντ Εφέντη και αναφέρεται στη μαρτυρία του Τούρκου περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή που επισκέφθηκε την Αθήνα το 1667 και χάρη σε αυτόν έχουμε πολλές μαρτυρίες για την Αθήνα των χρόνων εκείνων. Λειτουργούσε, όπως όλα, χωριστές ώρες για άντρες και γυναίκες και αργότερα χωρίστηκε στα δύο ώστε να λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ανδρικό και ως γυναικείο. Τα λουτρά γενικά επικράτησαν και μετά την απελευθέρωση καθώς οι Έλληνες τα είχαν συνηθίσει και το επάγγελμα του λουτράρη ήταν ένα από τα πιο κερδοφόρα επαγγέλματα. Το Λουτρό αυτό λειτουργούσε έως τη δεκαετία του 1960 στο ένα τμήμα του ενώ το άλλο ήταν η ταβέρνα «Ο άσσος του κρασιού» . Στις αρχές της δεκαετίας του 90 άρχισαν τα έργα αποκατάστασής του και σήμερα είναι επισκέψιμο και φιλοξενεί μάλιστα και περιοδικές εκθέσεις. Το Λουτρό αυτό επισκεπτόταν και ο Καμπούρογλου όταν ήταν μικρός με τη μητέρα του και τις οι περιγραφές του αποτυπώνουν τη μεγάλη εντύπωση που του είχε δημιουργήσει η όλη ατμόσφαιρα.
 Η εμπειρία του χαμάμ είναι μια από τις πιο απολαυστικές εμπειρίες και είναι κάτι που πρέπει να απολαύσετε καθώς ευτυχώς άρχισαν να λειτουργούν και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη χαμάμ παραδοσιακά.
DSC06720 Η κ. Σκουμπουρδή, ανεξάντλητη, αναφέρθηκε με αγάπη και γνώση, στο γοητευτικό αυτό κομμάτι ιστορίας της πόλης των Αθηνών. Μίλησε όχι μόνο για τα οθωμανικά μνημεία αλλά και για τόσα άλλα όπως για την οικία των Μπενιζέλων (Αδριανού 96), τυπικό δείγμα αστικής αρχιτεκτονικής της προεπαναστατικής Αθήνας. Δυστυχώς δεν ήταν ανοικτό όπως ελπίζαμε αλλά μπορεί να ανοίξει ανήμερα της εορτής της Αγίας Φιλοθέης καθώς το σπίτι αυτό, το πιο παλιό της Αθήνας, ανήκε στην αριστοκρατική οικογένεια του Άγγελου Μπενιζέλου, πατέρα της Ρηνούλας, μετέπειτα μοναχής και αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, που μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων το 1588 και το σκήνωμά της βρίσκεται στην Μητρόπολη των Αθηνών. Ανυπομονούμε να δούμε το κτίριο μετά την αποκατάστασή του και αυτό θα γίνει μάλλον σύντομα και θα έχουμε έναν ακόμα λόγο για να επισκεφθούμε την Πλάκα.  Ακούστε λίγα από την ενδιαφέρουσα ξενάγηση της κ. Σκουμπουρδή για τα παλιά σπίτια της Αθήνας εδώ.
DSC08517 Η ξενάγηση έκλεισε με μαγικό ουζάκι σε ένα από τα μαγαζιά της Πλάκας χαζεύοντας και αναπολώντας αυτά που σαν παραμύθι ακούσαμε και ρουφήξαμε. Δείτε ακόμα εδώ
 Ευχαριστούμε την ξεναγό μας για τις όμορφες στιγμές μιας ματιάς στην ιστορία και τον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας σε μια ακόμα μαγική βουτιά στο παρελθόν!
.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

ΤΙΜΗΜΑ ΣΤΟ ΚΘΒΕ



ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

Τίμημα στο ΚΘΒΕ ή κάθε μεγάλη απόφαση έρχεται με ένα τίμημα

apenanti-sto-timima-kathe-mas-apofasis
Το «Τίμημα» είναι ένα έργο που σε βάζει να σκεφτείς και να αναλογιστείς μπροστά στα μεγάλα διλήμματα που όλοι κάποτε αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Μπροστά στην αλήθεια και το ψέμα. Στην ψευδαίσθηση και στην αλήθεια. Στην αυταπάτη και στην αυτογνωσία.  Στη δυσκολία των επιλογών.  Γιατί όλες οι επιλογές έχουν ένα Τίμημα. Μικρό, μεγάλο ή μεγαλύτερο!
DSC03031 Ποια απόφαση είναι αλήθεια η πιο σωστή, η πιο τίμια;
 Γιατί το έργο μιλάει για τις μεγάλες αποφάσεις που όλοι κάποτε πρέπει να πάρουμε στη ζωή μας, Ανάμεσα σε πρέπει, σε θέλω, σε ενοχές, σε αλήθειες, σε αυτά που χρωστάμε στους άλλους, σε αυτά που χρωστάμε στον εαυτό μας, τελικά ανάμεσα στα ναι και τα όχι.
 Ο ΄Αρθουρ Μίλερ, είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Γιατί τα θέματά του είναι θέματα που έχουν να κάνουν με τις αλήθειες και τα ψέματα της ζωής. Οι ήρωές του σπαράσσονται όπως σπαράσσονται και οι ήρωες της καθημερινότητας, οι ήρωές μας, εμείς και οι γύρω μας. Γιατί έτσι είναι η ζωή και όποιος δεν το καταλαβαίνει απλώς δεν έχει ζήσει ή δεν ζει.
Στο Τίμημα η σύγκρουση της ζωής γίνεται μέσα από την ιστορία δύο αδελφών, του Βίκτορ και του Ουόλτερ Φραντς, που συναντιούνται έπειτα από πολλά χρόνια όταν μετά τον θάνατο του πατέρα τους και την επικείμενη κατεδάφιση του πατρικού σπιτιού, πρέπει να πουληθούν τα πατρικά έπιπλα.
Ο Βίκτορ είναι ένας χαμηλόμισθος, μισθοσυντήρητος αστυνομικός ενώ ο Ουόλτερ επιτυχημένος γιατρός. Τα άλλα δύο πρόσωπα του έργου, που δρουν καταλυτικά, είναι η γυναίκα του αστυνομικού, η Έστερ, ματαιωμένη, αλκοολική και παραδόπιστη και ο Σόλομον, ο εκτιμητής που έρχεται να παζαρέψει τα πατρικά έπιπλα.
DSC03033Το έργο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία γιατί, όπως και η οικογένεια Μίλερ έχασε την περιουσία της με το κραχ, έτσι και η οικογένεια Φραντς, καταστρέφεται σε μια μέρα. Η σχέση των γονέων του Μίλερ, μια σχέση που βασιζόταν σε συμφέροντα και διακανονισμούς δίνουν υλικό για το έργο. Το ίδιο και η σχέση με τον αδελφό του, ο οποίος παράτησε τις σπουδές του για να σπουδάσει ο Μίλερ.
Στο «Τίμημα» οι γονείς των δύο αδελφών, έχουν μια σχέση επίσης βασισμένη σε εμπορικό διακανονισμό.
 «Δεν ήταν καν ερωτευμένοι. Μια κίνηση διακανονισμού διεκπεραίωναν και όταν ήρθε η ώρα να τον στηρίξει ξέρασε επάνω του» αναφωνεί ο Ουόλτερ. Όπως η μάνα του Μίλερ που δεν μπόρεσε να στηρίξει τον άντρα της μετά το οικονομικό κραχ.
 Ο πατέρας τους, ανήμπορος να αποδεχθεί το γεγονός μετά την οικονομική καταστροφή, γαντζώνεται πάνω στον Φραντς, ο οποίος Φραντς- ω τι βολικό-βρίσκει μια λαμπρά δικαιολογία για να απαρνηθεί τα όνειρά του. Ενώ είναι καλό μυαλό και θέλει να σπουδάσει ιατρική, πιάνει δουλειά ως αστυνομικός για να συντηρεί πατέρα και οικογένεια. Και κάπως έτσι έχουμε τη γένεση του θύματος και το πλάσιμο μιας ιστορίας αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής τελικά.
 Γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν τον δρόμο τον εύκολο. Και  χτίζουν τη ζωή τους πλάθοντας έναν ρόλο που η αυτολύπηση και η ματαίωση των ονείρων τους τούς δίνει χαρά και δικαιολογία για τις αποφάσεις της ζωής τους. Οικειοθελώς παραιτούνται από τον αγώνα της ζωής, επιλέγοντας το μέτριο, το ασφαλές, το ευτελές, το μίζερο, το βόλεμα και την επιλογή τους τούτη, την καθαρά δική τους,  ψάχνουν να την δικαιολογήσουν μεταθέτοντας στους άλλους τις ευθύνες. Φταίει η σκληρή ζωή, φταίει ο αδελφός, η γυναίκα, τα παιδιά, οι φίλοι, οι γείτονες, φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Έτσι και ο φτωχούλης Φραντς.  Αφού επέλεξε τη μίζερη ζωή του, ζηλεύοντας πάντα κρυφά τον επιτυχημένο αδελφό, του φορτώνει και όλα τα βάρη των δικών του επιλογών.
Ο Ουόλτερ όμως φεύγει. Φεύγει να κυνηγήσει το όνειρό του.  Και κάποια στιγμή, αφού επιτύχει, όχι χωρίς ματαιώσεις και συμβάσεις και αυτός, επανεξετάζει τη ζωή του. Με οδυνηρό τρόπο! Και μετανιωμένος για επιλογές έρχεται να τα βρει με τον αδελφό του αλλά και με τον εαυτό του. Η σύγκρουση ανάμεσα στα δύο αδέλφια αναπόφευκτη καθώς αυτά που μαζεύτηκαν χρόνια τώρα είναι πολλά. Αυτά που ειπώθηκαν και κυρίως αυτά που δεν ειπώθηκαν.  Η ενοχή κυρίαρχη και στους δυο. Ο ένας λυτρώνεται ο άλλος όχι. Όπως και η ενοχή του συγγραφέα είναι φανερή και όλο το παθογόνο υλικό της,  υλικό που προέρχεται από το παρελθόν του οικογενειακού του προφίλ ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο να διοχετευθεί και να τον …λυτρώσει.
DSC03037 «Δεν θα με κάνεις να νιώσω ένοχος ξανά» κραυγάζει φεύγοντας ο Ουόλτερ.  Φεύγει και αυτή τη φορά κλείνει για πάντα πίσω του το παρελθόν συμφιλιωμένος με το παρόν. Ναι χτυπάει το καμπανάκι μέσα μας καθώς θυμόμαστε όλους εκείνους και όλα αυτά που μας φόρτωσαν και μας φορτώνουν ενοχές. Θέλει δύναμη αλήθεια και μεγάλο θάρρος να κλείσεις την πόρτα σε όλα αυτά που σε βαραίνουν χρόνια τώρα και σε κρατάνε με αόρατα βαρίδια και δεσμά είτε αυτά είναι οικογένεια, γονείς, αδέλφια, σύζυγοι,  πρέπει, συμβάσεις, ηθικές…
Και εκεί, με αφορμή το ξεπούλημα των επίπλων και με καθοριστικό τον ρόλο του Εβραίου Σόλομον, η σχέση αποδομείται. Ο ένας μέσα από οδυνηρή αυτογνωσία, πάει μπροστά και ο άλλος μένει εκεί  ξανά. Με τα παλιά έπιπλα να του θυμίζουν τη ζωή που χάθηκε. Αναπολώντας μια οικογένεια που ποτέ δεν υπήρξε ως οικογένεια.
Το σπίτι που γκρεμίζεται, τα παλιά έπιπλα που πουλιούνται σε εξευτελιστική τιμή, ο γερο Σόλομον,  θα φέρουν το ξεκαθάρισμα σχέσεων, καταστάσεων, ματαιώσεων, διαψεύσεων.
 «Δεν γκρεμίσαμε τίποτε , γιατί δεν υπήρχε τίποτε να γκρεμίσουμε».
 «Το ήξερες», του φωνάζει ο Ουόλτερ, «το ήξερες αλλά προτίμησες να κάνεις ότι δεν ξέρεις». Πόσο αλήθεια βολικό. Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν ξέρω τίποτε.
«Το να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κοστίζει πολύ»
Πόσο τραγικοί αλήθεια ετούτοι οι άνθρωποι που το πέρασμά τους από τη ζωή θα είναι σαν να μην υπήρξαν.
 Και μέσα σε όλα ο χρόνος. Καταλυτικός!  Ο χρόνος που έφερε στον έναν αδελφό την αυτογνωσία και στον άλλον  το βάρος μιας ζωής που σαν να μην υπήρξε.  Ο χρόνος που βαραίνει ακόμα περισσότερο στο ζευγάρι του Φραντς και της γυναίκας του, της Έστερ. Η γυναίκα του, που τα δικά της ματαιωμένα όνειρα, για μια ζωή που τη λαχταρούσε αλλιώς, τα φόρτωσε και αυτή αλλού. Στον Φραντς. Που τον ήθελε γιατρό, πετυχημένο, πλούσιο αλλά ….όσα δεν ήταν ικανή η ίδια τα απαιτεί από τον άλλο …και τον βαραίνει ακόμα περισσότερο. Η αλήθεια τους φάνηκε βαριά και πισωπάτησαν και παραδόθηκαν εκ νέου στο μίζερο μοίρασμα της άχαρης κοινής ζωής τους. Μόνη ελπίδα, ο γιος, καμάρι γιατί κάνει αυτά που δεν είχαν το κουράγιο… να κάνουν οι ίδιοι.
Απολαυστική, βαθιά ψυχαγωγική και αποκαλυπτική η παράσταση.Η σκηνοθέτιδα, Άσπα Καλλιάνη με βαθιά ευαισθησία δημιουργεί το ζοφερό κλίμα που επιτείνουν τα σκηνικά και ο χώρος του υπερώου και βοηθούν στο οδυνηρό ξετύλιγμα αυτής της σχέσης. Τα εύσημα στους τέσσερις πρωταγωνιστές της παράστασης: Σταύρος Ζαλμάς, Στέλλα Καζάζη, Αλέξανδρος Μούκανος και Χρήστος Σιμαρδάνης.  Εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Ιδιαίτερα απολαυστικός ο Χρήστος Σιμαρδάνης  σε έναν ρόλο που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό στοιχείο. Έδωσε με την παρουσία του τη σωστή διάσταση του κωμικού στοιχείου. Τόσο όσο. Ο Ζαλμάς μετά από μια πορεία σε άλλου είδους έργα, απέδειξε ότι διαθέτει βάρος και βάθος για να ερμηνεύσει και άλλους πιο απαιτητικούς ρόλους. Μπράβο στο ΚΘΒΕ για την επιλογή του έργου. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο Κρατικό και γενικά δεν είναι από τα έργα του Μίλερ που επιλέγονται καθώς υπάρχουν άλλα έργα του πιο δημοφιλή και γνωστά.
 Τελικά «Έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο πάνω  στη μοίρα από ό, τι μπορούμε και θέλουμε να παραδεχτούμε…» (Άρθουρ Μίλερ).
 Δυστυχώς….

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΟΔΟΣ ΑΙΟΛΟΥ: ΕΝΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Μια Θεσσαλονικιά στην Αθήνα: οδός Αιόλου, πολύβουη και ανθρώπινη

DSC02652
    
Μετά την Κολοκοτρώνη,   είχα υποσχεθεί να  μιλήσω για έναν άλλο αγαπημένο μου δρόμο, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, την Αιόλου. Ένας δρόμος της Αθήνας, από τους πιο ετερόκλητους αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον και ακόμα μεγαλύτερη ιστορία. Η ονομαζόμενη Αιολική οδός.  Βαφτίστηκε έτσι το 1833 πρώτη φορά όταν οι Σταμάτης Κλεάνθης και Σάουμπερτ, στο σχέδιο της πόλης των Αθηνών προέβλεψαν και την «Αιολική» οδό.
DSC02601Ξεκινάει από τους Αέρηδες και από το Ωρολόγιο του Κυρρήστου και  καθώς τον διασχίζεις σε εντυπωσιάζει τόσο με την ιστορία που κουβαλάει-φαίνεται στα κτίρια που απέμειναν-όσο και με τη ζωντάνιά του. Τα συναντάς όλα πλέον στην Αιόλου.
 Όταν πρωτοχαράκτηκε ο δρόμος ίσχυσαν ειδικοί όροι δόμησης με διώροφο κτίρια. Έτσι δημιουργήθηκαν μερικά από τα όμορφα κτίρια, λίγα εκ τον οποίων δυστυχώς σώζονται σήμερα και μας υπενθυμίζουν εκείνες τις όμορφες μέρες μιας άλλης Αθήνας. Από κάτω ήταν τα ισόγεια καταστήματα και από επάνω οι μεγαλοπρεπείς κατοικίες.
 Το 1840 η Αιόλου είναι ήδη το κέντρο της εμπορικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Στη μια άκρη της ήταν το Πάνω Παζάρι, η κεντρική αγορά της πόλης, και στην άλλη η Πλατεία Λουδοβίκου, που αργότερα έγινε η Πλατεία Ομονοίας και τα Χαυτεία.
Ένας δρόμος που γι’ αυτόν οι περιηγητές έγραφαν πως έσφυζε από ζωή. Παλαιότερα ήταν όμως ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας και εξακολουθεί βέβαια να είναι με έναν άλλο τρόπο.
 Τι δόξες λαμπρές γνώρισε! Το πρώτα αθηναϊκό θέατρο, το θέατρο Σκοτζοπούλου εδώ φτιάχτηκε. Μικρή η ζωή του όπως και ένα άλλο θέατρο που και αυτό δεν υπάρχει σήμερα στην Πλατεία Κοτζιά (τότε Εθνικής Αντίστασης) γκρεμισμένο-τι κρίμα αλήθεια- από τον τότε δήμαρχο Κοτζιά.
 DSC02597Εκεί λειτούργησαν και τα πρώτα Αθηναϊκά καφενεία  όπως το Καφενείο των Αγωνιστών (Αιόλου και Μητροπόλεως), της Παλιάς Αγοράς (απέναντι από τον Μενδρεσέ), του Χαύτα  (Αιόλου και Σταδίου).
Τα πιο λαϊκά ήταν γύρω από την Πλατεία Δημοπρατηρίου όπως λεγόταν η Πλατεία Αιόλου με Μητροπόλεως. Οι αγωνιστές του 21 σύχναζαν και αυτοί εδώ. Θυμόταν άραγε τα παλιά τους μεγαλεία, τις ηρωικές τους σελίδες, το ζοφερό τους παρόν; Ενώ στο άλλο, το γειτονικό καφενείο βρίσκουν στέκι  μέχρι και τρόφιμοι από τη φυλακή του Μενδρεσέ (καταστράφηκε και αυτό, μια πόρτα μοναχή έμεινε να μας το θυμίζει).  Πιο αριστοκρατικά η «Ωραία Ελλάς» και το «Καφενείον της Ευρώπης». Άλλος κόσμος εδώ και άλλες εποχές. Πιο κάτω το καφενείο του Χαύτα, αγωνιστή του 1821, με Σταδίου και…σχεδόν εξοχική η περιοχή τότε. Κλείνει το 1880 λόγω ανταγωνισμού αλλά τη σκυτάλη παίρνουν άλλα καφενεία.
DSC02722Αλλά και πολλά ξενοδοχεία υπήρχαν στην Αιόλου, στα οποία κατέλυαν οι ξένοι επισκέπτες της πόλης: Ανατολή, Αθήναι, Εμπορικόν, Ξενοδοχείο της Αγγλίας. Το πρώτο ξενοδοχείο λειτούργησε στην Αιόλου το 1832, το ξενοδοχείο της Ευρώπης και το διεύθυναν οι Καζάλι. Ξενοδοχείο και εστιατόριο μαζί όπως συνηθιζόταν τότε. Το 1834 ανοίγει το ξενοδοχείο «Η Πετρούπολις» και μετά το «Αίολος» και το «Ναύπλιον». Αλλά και η «Αγγλία» και η «Ανατολή». Το ξενοδοχείο «Εμπορικόν» που ευτυχώς ξαναήρθε στη ζωή έστω και αν δεν σώθηκαν όλα του τα υπέροχα κομμάτια. Το ξενοδοχείο «Απόλλων» Σταδίου και Αιόλου.
 Στην Πλατεία Αγία ς Ειρήνης με Αιόλου το ξενοδοχείο «Ανατολή» μετέπειτα ονομαζόμενο «Βύρων». Λέγεται ότι κατέλυσε και ο Όθων κάποια στιγμή εκεί. Στέγασε αρκετά εμπορικά καταστήματα και σήμερα ζητάει απεγνωσμένα αποκατάσταση. Σεβασμός στην ιστορία!DSC02603
Βορείως του ξενοδοχείου επί της οδού Αιόλου το διώροφο κτήριο όπου βρισκόταν το καφενείο «Παρθενών». Το κατεδαφίσαμε και αυτό το 1976, έργο του Τσίλλερ, αφού πρώτα ευτυχώς το αποθανάτισε ο Γιάννης Τσαρούχης.
Εδώ στην Αιόλου και οι πρώτοι επιχειρηματίες της Αθήνας-ανάμεσα στους οποίους και ο Παυλίδης- γωνία Αιόλου και Βύσσης το πάλαι πότε 1841.  Από ένα περίπτερο της Αιόλου ξεκίνησε και ένας άλλως πολύ γνωστός επιχειρηματίας, ο ιδρυτής του Μινιόν, Γιάννης Γεωργακάς. Αλλά και ο Λαμπρόπουλος, ο Λουμίδης και πολλοί άλλοι που μετέτρεψαν την Αιόλου σε δρόμο παράδεισο για τα παιδιά και όχι μόνο. Σήμερα θα σταματήσετε για γλυκό και λουκουμάδες βέβαια στον Κρίνο. Πιείτε το καφεδάκι σας και θα φάτε το γλυκό σας χωρίς τύψεις.
DSC02721
Στο διάβα σας θα δείτε και τις εκκλησίες της Αιόλου. Εκεί και η Αγία Ειρήνη (Αιόλου 36), μεγάλη και μεγαλοπρεπής σε ξαφνιάζει με το μέγεθος του όγκου της. Αλλά βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι η εκκλησία αυτή χρησιμοποιήθηκε ως μητροπολιτικός ναός και εδώ γιορτάστηκε η πρώτη εθνική γιορτή, εδώ γιόρτασε και ο Όθων την ενηλικίωσή του.
DSC02485Γύρω από την Πλατεία της Αγίας Ειρήνης τα νέα στέκια που άνοιξαν, καφέ και μπαράκια μοδάτα και νεανικά της δίνουν έναν άλλον αέρα. Το καλοκαίρι δεν μπορείς να περάσεις. Το καθένα με το δικό του χαρούμενο κοινό.  Και αν πεινάσετε ο κυρ Κώστα είναι εκεί με τα σουβλάκια του. Και πιο κάτω τα φαλάφελ, που μπήκαν στη ζωή μας και δεν λένε να βγουν.  
Αλλά και η Παναγία η  Χρυσοσπηλιώτισσα, (Αιόλου 62), η οποία ανοικοδομήθηκε με τη βοήθεια των ενοριτών και
κυρίως με τη βοήθεια του Σπύρου Παυλίδη, της σοκολατοποιίας. Επισκευάζεται τώρα και το μπροστινό της τμήμα έχει καλυφθεί με πανώ στο οποίο είναι ζωγραφισμένη η πρόσοψη της εκκλησίαςDSC02689
Εμένα όμως η αγαπημένη μου είναι η Αγία Παρασκευή δίπλα στον μεγάλο ναό της Χρυσοσπληλιώτισσας που επισκευάζεται. Μια όαση είναι, μια αυλή γαλήνια, με το πηγάδι, τα λουλούδια στις γλάστρες, την ηρεμία της, όλα  να έρχονται σε αντίθεση με την κίνηση του δρόμου. Άλλος κόσμος εδώ. 
DSC02678
Κάποτε η Αιόλου ήταν γεμάτη από μικρά μαγαζάκια, ξενοδοχεία, καταστήματα, ζαχαροπλαστεία. Τώρα άλλα μαγαζιά έχουν πάρει σειρά. Εμπορικά, όχι από αυτά τα πρώτα της Ερμού αλλά άλλα πιο λαϊκά που τραβούν άλλο κόσμο. Μα τόσο ανθρώπινο. Όσο την περπατάς προς τα κάτω ένας άλλος κόσμος.
Και μόλις φτάσετε στο στενό της Βαρβακείου μη διστάσετε να μπείτε στην αγορά. Θαυμάστε την υπέροχη σιδεριά της κορυφής αλλά χαζέψτε και τον κόσμο, τους μαγαζάτορες και το πλήθος που κινείται ασταμάτητα.Τις μέρες των γιορτών το αδιαχώρητο. Δεν υπάρχει τηλεοπτικό κανάλι που να μην κάνει ρεπορτάζ  για τις τιμές των αγαθών.
Κόσμος πολύς πάει και έρχεται. Αν δεν ξέρεις καλά τον δρόμο και τα στενά δεν θα καταλάβεις ότι το στενάκι αυτό οδηγεί στη γεμάτη κίνηση και φωνές αγορά. Η γιαγιά έχει καθίσει αποκαμωμένη στο πεζούλι και ξεκουράζεται. Εικόνες και χρώματα και μυρωδιές παντού. Στη γωνία ο νεαρός απορροφημένος καθαρίζει τα σκόρδα που θα πουληθούν και στην απέναντι προθήκη κεφάλια από ..γουρούνια σε αγναντεύουν περιμένοντας τον μερακλή που θα  τα περιποιηθεί δεόντως.
DSC02709
DSC02735
Τα εμπορικά καταστήματα υπάρχουν και τώρα. Άλλα επιβιώνουν από παλιά. Όπως ο Σγούρδας. Από το 1870 λέει η επιγραφή. Από τις λίγες περιπτώσεις καταστημάτων που επιβιώνουν αναλλοίωτα. Κατάστημα με σιδερικά και σιδηροπωλείο αργότερα, παρόλες τις μετατροπές που υπέστη μας χαρίζει την ομορφιά και την κομψότητα του.
DSC02657
 Σε κάποια  άλλα χρόνια , θυμηθείτε οι παλαιότεροι, ήταν το μαγικό μέρος για τα παιδιά. Τις μέρες των Χριστουγέννων, όταν εδώ τα φώτα που αναβόσβηναν σας τραβούσαν θελκτικά και τα μάτια σας δεν χόρταιναν τα παιχνίδια στις βιτρίνες. Τι να πρωτοθαυμάσεις και τι να πρωτοδιαλέξεις! Και τι χαρά όταν φεύγοντας  είχατε σφιχτά στα χέρια σας το πακέτο με το πολύχρωμο χαρτί.
 Την περπατάς και η θέα προς την Ακρόπολη, ανάμεσα από τα κτίρια  σε συνεπαίρνει. Σηκώνεις τα μάτια σου και μεταφέρεσαι αλλού μακριά από το βουητό και τη σημερινή ασχήμια του δρόμου …σε κάποια του σημεία.
DSC02705 Γιατί ο δρόμος σήμερα συνδυάζει ομορφιές αλλά και πολλά άσχημα σημεία, Από αυτά που μόνο ο νεοέλληνας μπορεί να φτιάξει  Το ένα δίπλα στο άλλο ενώνονται τα νεοκλασικά και τα μοντέρνα άχαρα κτίρια. Και όμως ακόμα και αυτή η ανάρμοστη γειτνίαση κουβαλά τη δική της αισθητική.
Προς το τέλος της το μοντέρνο κτίριο του Μάριο Μπότα της Εθνικής Τράπεζας προσθέτει και αυτό το κάτι της σε όλο αυτό το αρχιτεκτονικό συνοθύλευμα.
DSC02738Αιόλου με Σταδίου στα Χαυτεία είναι και το σημείο μηδέν της Ελλάδας. Μην πάει το μυαλό σας σε μεταφορικές έννοιες του μηδενός. Είναι το πραγματικό σημείο μηδέν καθώς από εδώ ξεκινούν οι χιλιομετρικές αποστάσεις όλης της Ελλάδας. Εκεί ήταν και το ξενοδοχείο Απόλλων.
DSC02766
Έχει μαγικά μέρη η Αιόλου. Το στενό που μου θυμίζει Νάπολη και δεν χορταίνω να το βλέπω και να το τραβώ φωτογραφίες. Και απέναντι του στη γωνία με τη Μιλτιάδου, τα υπέροχα νεοκλασικά διασταυρώνονται στον αττικό ουρανό με τα άλλα νεότερα κτίρια.
Σε κάποια σημεία της θα βρείτε όμορφα μαγαζιά και μοδάτα μπαράκια και καφέ. Πάρτε μια ανάσα εκεί. Ο καφές θα αποκτήσει άλλη διάσταση χαζεύοντας τον δρόμο. Και μετά συνεχίστε απτόητοι να απολαύσετε τον δρόμο αυτό με μια άλλη ματιά. Εξάλλου τον ίδιο δρόμο έκαναν πριν πολλά πολλά χρόνια και οι παλιοί Αθηναίοι. 




DSC02612
DSC02717
DSC02620