Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ


αρχείο λήψης
Μια από τις καλύτερες κωμωδίες ever. H ταινία του Billy Wilder και ένα υπέροχο τρίο πρωταγωνιστών: Τόνυ Κέρτις, Τζακ Λέμον και βέβαια Μέριλιν Μονρόε.  Από το 1959 που πρωτοπαρουσιάστηκε έως τώρα θεωρείται και ψηφίζεται ανάμεσα στις καλύτερες κωμωδίες.
 DSC09930Αυτό το τόλμημα, γιατί περί τολμήματος πρόκειται, η Ελληνική Θεαμάτων με σκηνοθέτη τον Σταμάτη Φασουλή ανέβασαν στο Παλλάς. Ένα από τα πιο ωραία και γκλαμουράτα θέατρα της Αθήνας που μπορούν να σηκώσουν το ανέβασμα μιας τέτοιας παράστασης. Ο κόσμος ψήφισε δαγκωτό την παράσταση. Γιατί έχει καλούς πρωταγωνιστές, έχει κέφι, νάζι, μπρίο, είναι μια ακριβή παραγωγή που αν μη τι άλλο σέβεται τον θεατή. Βέβαια από τη ταινία κρατάει τον βασικό καμβά. Γιατί η παράσταση είναι μια άλλη διαφορετική τελείως version.
 Ο Γιάννης Ζουγανέλης παίρνει επάνω του την παράσταση. Με φοβερή άνεση και κέφι, υποδύεται την Δάφνη. Κίνηση, χάρη, φωνή, αυτοσαρκασμός, και όπως πάντα η άνεση να τα φέρνει όλα στα μέτρα του. Η σκηνή του αρραβωνιάσματος με τον πλούσιο Όσγκουντ Φίλντινγκ ανεπανάληπτη. «Με κάνει να νιώθω ασφαλής».
imagesΤον ερωτύλο εφοπλιστή υποδύεται ο Κώστας Βουτσάς. Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι σκηνές εκεί ήταν οι καλύτερες αλλά ο Βουτσάς είναι Βουτσάς και με κότερο ή χωρίς κότερο μπορεί να βγάλει γέλιο. Ο Αθερίδης μάλλον χλωμός στον ρόλο. Το προσπαθεί αλλά δεν τον βοηθάει η φωνή και η κίνηση. Η σύγκριση με τον Τόνυ Κέρτις συντριπτική εις βάρος του. Η Μακρυπούλια έχει να ανταγωνισθεί έναν μύθο.  Δύσκολος πολύ ο ρόλος. Όχι υποκριτικά αλλά πάντα σε σύγκριση με την Μέριλιν. Τραγουδάει καλούτσικα, κατάφερε τα χορευτικά αλλά το νάζι, η τσαχπινιά , η αφέλεια, η αθωότητα και η θηλυκότητα της Μέριλιν δεν φτάνονται. Η απόδοση των τραγουδιών στα ελληνικά μάλλον δεν βοήθησε καθώς τα τραγούδια αυτά είναι θρυλικά και τα έχουμε συνηθίσει μάλλον στην αυθεντική του εκτέλεση.
Από τους άλλους ηθοποιούς πολύ καλή η τετράδα των μαφιόζων και κυρίως του Λευτέρη Ελευθερίου σε παραλλαγή του Νονού.
 Τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη εξαιρετικά και είναι στα μεγάλα συν της παράστασης. Απόλυτα ταιριαστά με το στυλ και το ύφος της παράστασης, ανταγωνίζονται κοστούμια μεγάλων παραστάσεων του εξωτερικού. Τα σκηνικά των Γιώργου Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη, επίσης εντυπωσιακά και πολύ λειτουργικά, εντυπωσιάζουν. Φοίνικες, τρένα, ξενοδοχεία, παραλίες όλα πάνω στη σκηνή. Η χορογραφία του έμπειρου Φωκά Ευαγγελινού προσθέτει τη δική της νότα όπως και η μουσική με τη διεύθυνση του Αλέξη Πρίφτη.
 DSC09913Μια ευχάριστη παράσταση, αξιοπρεπής και έντιμη σε έναν ωραίο χώρο. Την παρακολουθείς ευχάριστα, γελάς και διασκεδάζεις κάτι που έχουμε ανάγκη, ιδιαίτερα τέτοιες ημέρες. Θα βάλετε τα καλά σας και θα πάτε. Στο διάλειμμα πάρτε ένα ποτήρι σαμπάνια και χαζέψτε το χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το City Link και τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν. Μέρες που είναι! Κλείστε το μάτι στην μπουρμπουλήθρα που ανεβαίνει και σιγοτραγουδήστε μαζί με την Σούγκαρ.




Δείτε ΕΔΩ

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Mε μουσικές εξαίσιες με φωνές..Θεσσαλονίκη είσαι μια στον κόσμο δεν είναι άλλη (κριτική θεάτρου)


DSC09377


Δείτε ΕΔΩ
Πολυαναεμενόμενη η παράσταση του Κρατικού Θεάτρου «Με μουσικές εξαίσιες… με φωνές». Την όρεξη μας άνοιξε η παρουσίασή της ως happening σε δρόμους και γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Έξω από το Κρατικό, στην πλατεία Αριστοτέλους, στο Λιμάνι, στην Καλαμαριά, στον Εύοσμο, στο άνοιγμα της νέας παραλίας.
DSC09333Η ιστορία της Θεσσαλονίκης μέσα από τη μουσική. Από το 1912 έως τις μέρες μας. Ήχοι, μουσικές, γλώσσες, κουλτούρες και πολιτισμοί που ενώθηκαν δημιουργικά για να φτάσουν στο παρόν και σε αυτό που είμαστε τώρα. Έλληνες, Εβραίοι και Τούρκοι το παρελθόν της πόλης. Συμβίωσαν άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε όχι μα ο καθείς έδωσε και πήρε και όλα αυτά συνέθεσαν αυτό το παρόν και αυτή την κουλτούρα που έχει και από τις τρεις κουλτούρες των παλιών κατοίκων και γειτόνων.
Ο Λάμπρος Λιόβας, που υπογράφει τα κείμενα, με πολύ μεράκι και κόπο άντλησε από την ιστορία της πόλης και αποτύπωσε στιγμές  σημαντικές και σημαντικούς ανθρώπους που συνδέθηκαν με την ιστορία αυτής της πόλης.
«Το μουσικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη ήταν σύνθετο, δύσκολο και προκλητικό. Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση έως σήμερα, προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε τη μουσική ιστορία της πόλης, η οποία είναι σαν ψηφιδωτό από άλλες εποχές και παραδόσεις. Όλα μπερδεύονται γλυκά. Γίνονται αναφορές σε ιστορικούς χώρους και προσωπικότητες που σημάδεψαν την πόλη.
 «… είναι αμαρτία να ξεχνάς» είναι η φάση κλειδί. Ναι αμαρτία αλήθεια να ξεχνάς αυτά που έζησες και να τα απαρνιέσαι!
DSC09370 Η μουσική ιστορία ξεκινά και περιλαμβάνει βορειοελλαδίτικα δημοτικά τραγούδια, σεφαραδίτικες μπαλάντες, τούρκικοι χαβάδες, μουσικές μνήμες των Μικρασιατών προσφύγων, οπερέτες και αστικά τραγούδια, βαριετέ, ρεμπέτικα και λαϊκές επιτυχίες, αλλά και ο σύγχρονος ήχος των τραγουδοποιών της πόλης, μέχρι το χιπ χοπ! Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ξανθή αγαπημένη παναγιά, Άλκης Στέας και Άσε με να μείνω αλλά και Παπάζογλου, Σαββόπουλος, Διονυσίου και σκυλάδικα. Ένας ολόκληρος αιώνας που διατρέχει μουσικά  όλη την παράσταση.
Λαμπερή, αστραφτερή, επιθεωρησιακή, σε κάνει άλλοτε να γελάς τρελά και άλλοτε να συγκινείσαι. Οι ώρες περνούν και δεν τις καταλαβαίνεις καν. Τις ρουφάς και θες και άλλο να κρατήσει αυτό το ταξίδι.
Οι συντελεστές όλοι υπέροχοι. Και είναι πολλοί. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία της Σοφίας Σπυράτου οδήγησε σε ένα απόλυτα ταιριαστό ξετύλιγμα της παράστασης. Με ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές να εναλλάσσονται αρμονικά πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Η ζωντανή ορχήστρα με την ενορχήστρωση του Βόμβολου πρόσθεσε στην παράσταση. Σκηνικά λαμπερά με τον Λευκό Πύργο να ξεπροβάλλει άλλοτε σε μπλε και άλλοτε σε κόκκινο φόντο. Αλλά και κοστούμια ταιριαστά με το ύφος και το στυλ της παράστασης (δεν συζητάμε τα κουστούμια της Ζωζώς που ήταν το κάτι άλλο όπως βέβαια μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα η κυρία Σαπιυντζάκη).
DSC06048-300x168Να έρθουμε στους ηθοποιούς. Το έμψυχο υλικό του Κρατικού Θεάτρου στα καλύτερά του. Για τη Ζωζώ τι να πει κανείς! Με φωνή αναλλοίωτη, με μπρίο και κέφι μικρής κοπέλας, μας έκανε για μια ακόμα φορά να καταλάβουμε ότι η ψυχή είναι αυτή που μετράει, το πάθος, το πείσμα, η ζωή! Εξάλλου και η ίδια, καθώς διηγιόταν τη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη μας είπε: «Ζωή με βαφτίσανε και εγώ το έκανα Ζωζώ δηλαδή  Ζω και Ζω. Δεν μου έφτανε το ένα Ζω». Ζωζώ αθάνατη Σαλονικιά! Την είχα δει και στον Αττίκ και θυμάμαι ότι, όταν η Ζωζώ τραγουδούσε όλοι οι άλλοι και οι άλλες χάνονταν. Η Ζωζώ το καταχάρηκε και εμείς το καταχαρήκαμε διπλά. Η Ζωζώ τραγούδησε, χόρεψε, έκανε το κέφι της, ήταν και είναι ο εαυτός της πάντα. Ανέβηκε στην πλατεία, μίλησε και αγκάλιασε κόσμο, γνωστούς, φίλους. Και εκεί στην πρώτη σειρά η αδελφή της με την οποία ξεκίνησαν –τα Σαπουντζάκια- αλλά την αδελφή της την έφαγε ο έρωτας νωρίς για τον ωραίο αεροπόρο και έμεινε μόνη η Ζωζώ. Μαζί τραγούδησαν και σείστηκε το θέατρο.
Ο Άκης Σακελλαρίου, άλλος γνωστός Θεσσαλονικιός και αυτός, και αυτός στον Αττίκ βασικός συντελεστής, συγκινητικός, αγαπησιάρικος, τρυφερός, άμεσος. Εξαιρετικός ηθοποιός με έμφυτη ευγένεια και στυλ (μου θυμίζει ολίγον Τσιβιλίκα).
Αλλά και όλοι οι ηθοποιοί και οι χορευτές εξαιρετικοί (και είναι πολλοί).
DSC06191Μαζί τους στην μουσική ιστορία της πόλης, μια άλλη κυρία η Μαριώ. Η Μαριώ, ιστορία της πόλης μας-τη θυμάμαι με τον χοντρο-Νάκο- και με ιδιαίτερη χροιά. Μεγάλα τραγούδια είπε και τα τραγούδια της Θεσσαλονίκης στενά συνδεδεμένα με τη Μαριώ. Ρεμπέτικα χωρίς Μαριώ δεν γίνονται. Μητρέντζης, άλλη μορφή και αυτή ηρωική. Με Άγαμους Θύτες, στο ξεκίνημα, και με πορεία αυτόνομη και δυναμική. Ταιριαστή φιγούρα, cult  πλέον.
Nα μνημονεύσουμε και τη συμμετοχή της μπάντας του Παπαφείου, ένα ίδρυμα στενά συνδεμένο και αυτό με πικρές μνήμες από την ιστορία της πόλης.
Ο κόσμος τη χάρηκε την παράσταση. Τραγούδησε, συγκινήθηκε, χειροκρότησε πολλές φορές, δάκρυσε και γέλασε.
Μην την χάσετε!  Είναι ιστορία. Μια ιστορία αλλιώς. Πιστεύω ότι θα παίζεται για αρκετό καιρό και καλά θα κάνει το καλοκαίρι να κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Γιατί Θεσσαλονίκη υπάρχει παντού και είναι παντού.
Θεσσαλονίκη μου είσαι μια στον κόσμο δεν είναι άλλη! Θεσσαλονίκη μάνα μου τραβάς σαν τον μαγνήτη. Δείτε ΕΔΩ από το happening της παράστασης
 Δείτε το τρέιλερ ΕΔΩ

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΦΕ ΜΕ ΩΡΑΙΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ




Πολλές οι επιλογές για καφέ με ωραία ατμόσφαιρα και στην Αθήνα. Είπαμε μπορεί να μην έχει φραπόγαλο και άραγμα στην παραλία αλλά κάποια ωραίες γωνιές υπάρχουν και εδώ.  Για μένα τρεις από τις ωραιότερες και ατμοσφαιρικότερες διεξόδους για καφέ στο κέντρο είναι και αυτές που σας προτείνω.
Δείτε ΕΔΩ
Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών και Black Duck Garden
DSC07355 Το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών  έχει τα ονόματα του Λάμπρου Ευταξία και του θείου του Αλέξανδρου Βούρου αφού αυτοί υπήρξαν και ιδρυτές του Μουσείου. Το Μουσείο βρίσκεται στην πλατεία Κλαυθμώνος, πονεμένο μέρος αυτό, και στεγάζεται σε δυο από τα παλαιοτέρα και ωραιότερα κτίρια της πρωτεύουσας. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν ζωγραφικούς πίνακες, χαρακτικά, γλυπτά, έπιπλα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης αλλά και σημαντικά κειμήλια και τεκμήρια της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Το ένα από τα κτίρια του Μουσείου, το επί της οδού Ι. Παπαρρηγοπούλου 7, χτίστηκε το 1833 και είναι το σπίτι του Σταματίου Δεκόζη Βούρου,  που σήμερα στεγάζει το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών. Λίγο  αργότερα το κτίριο αυτό  ενώθηκε με το γειτονικό σπίτι του Αφθονίδη. Στο συγκρότημα αυτό εγκαταστάθηκε ο Όθωνας, πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, αφού παντρεύτηκε την 18χρονη Αμαλία από το 1836 έως το 1843. Για το λόγο αυτό, ένας όροφός του είναι αφιερωμένος στη μνήμη του βασιλικού ζεύγους.
DSC07240Το κτίριο επί της οδού Ι. Παπαρρηγοπούλου 5, το οποίο συνδέεται μέσω κλειστής γέφυρας με το προηγούμενο, κτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Γεράσιμο Μεταξά το 1859 και σήμερα περιλαμβάνει αίθουσες με έπιπλα εποχής και Πινακοθήκη.
Το Μουσείο έχει καταπληκτικά εκθέματα και στην ιδιωτική ξενάγηση, που είχα την ευκαιρία να απολαύσω, τέθηκε και το θέμα της επαναλειτουργίας των κινηματογράφων που με τη φωτιά και την ολοσχερή καταστροφή του κτιρίου σταμάτησε η λειτουργία τους. Ευτυχώς οι αίθουσες σώθηκαν και μπορούν να ξαναλειτουργήσουν αφού λυθούν κάποια ζητήματα. Θα είναι ευχής έργο καθώς η περιοχή είναι πολύπαθη και θέλει δραστικές ενέσεις για να ξαναζωντανέψει και να βρει την αίγλη που είχε κάποτε.
Το Black Duck Garden εδώ και λίγο καιρό είναι το bistro του Μουσείου. Το Black Duck είναι βέβαια γνωστό εδώ και πολύ καιρό, εκτός από καφέ και μπαράκι, για τις πολύ ωραίες εκδηλώσεις που πραγματοποιεί. Αλλά το Garden είναι το κάτι άλλο. Σε ένα υπέροχο αίθριο όπου η διακόσμηση και η αισθητική του θυμίζει ιταλική αναγεννησιακή βίλα. Υπέροχη διακόσμηση, καταπληκτική ατμόσφαιρα. Συνδυάστε την επίσκεψή σας στο μουσείο με μια στάση εκεί. Ο φοίνικας που θα χαζέψετε είναι ο φοίνικας της Αμαλίας. Τον είχε φυτέψει η ίδια κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο αρχοντικό αυτό.
Η νεαρή βασίλισσα, ήταν αυτή που οργάνωσε τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του ζεύγους το 1836. «Ο κήπος του παλαιού Παλατιού» ήταν ο πρώτος δημόσιος κήπος της πρωτεύουσας, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Συμπεριελάμβανε τη σημερινή Πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την Πλατεία Κολοκοτρώνη. Ο σημερινός κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος, εκείνου του μεγάλου κήπου.
Και το Garden φιλοξενεί ωραίες εκδηλώσεις. Ακόμα και οι δικές μας Μαριώ και Φωτεινή Βελεσιώτου κατηφόρισαν εδώ για να μας θυμίσουν  το «Ας ερχόσουν για λίγο».Νομίζω ότι πρέπει να το βάλετε στο πρόγραμμά σας!
 Ο κήπος του Νομισματικού Μουσείου
Το Νομισματικό Μουσείο στεγάζεται σε ένα από τα πιο ωραία κτίρια του κέντρου της Αθήνας. Το περίφημο «Ιλίου Μέλαθρον» που κτίστηκε το 1878-1879 με σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ για να χρησιμοποιηθεί ως κατοικία της οικογένειας Σλήμαν.
Αντίγραφο από DSC08296 Ένα κτίριο διώροφο με πολύ εντυπωσιακή διακόσμηση, με υπέροχες τοιχογραφίες και διακοσμήσεις. Στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε η αίθουσα όπου εκθέτονταν και τα ευρήματα από τις ανασκαφές του Σλήμαν στην Τροία. Στον κήπου που υπήρχε πίσω ήταν οι στάβλοι και το αμαξοστάσιο.
Στο μουσείο μπορείτε να παρακολουθήσετε την εντυπωσιακή ιστορία του νομίσματος. Πάνω από 500.000 νομίσματα υπάρχουν στην εντυπωσιακή αυτή συλλογή. Ταυτόχρονα θα έχετε την ευκαιρία να χαζέψετε το κτίριο. Είναι αλήθεια ότι εγώ την πρώτη φορά πήγα περισσότερο για το κτίριο.
Η μικρή μου ανακάλυψη ήταν όμως ο ωραίος κήπος που υπάρχει από πίσω. Μια όαση στην πολύβουη Αθήνα. Εντυπωσιακός, με ωραία διακόσμηση και στολισμένος με αντίγραφα αγαλμάτων.  Χωρίς να είναι βαρύς ο χώρος αλλά αντίθετα ανάλαφρος, ήρεμος και χαλαρός. Πολλά νέα παιδιά απολάμβαναν ένα σύντομο διάλειμμα από την καθημερινότητά τους.
Το καφενεδάκι του Εθνικού Κήπου
Αγαπημένη συνήθεια από τότε που ζούσα στην Αθήνα και η διαδρομή μου, με τα πόδια από το Πανεπιστήμιο στη Σόλωνος μέχρι το σπίτι μου, πάντοτε τραβούσε μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Αν είχα καιρό, καθόμουν να απολαύσω το καφεδάκι μου ή του ουζάκι μου εκεί ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο.
DSC08330Με λύπη παρατηρώ και τότε και τώρα ότι ο κόσμος είναι ελάχιστος. Όχι μόνο στο καφέ αλλά σε όλο τον κήπο, που είναι μια ανάσα στην καρδιά της Αθήνας. Σε μια πόλη με ελάχιστα σημεία πρασίνου, ακόμα πιο ελάχιστοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία μιας βόλτας σε ένα πράσινο και ήρεμο τοπίο και αναζητούν πάντα τη διέξοδο του καφέ τους σε ένα από τα γνωστά, θορυβώδη μαγαζιά του κέντρου.
Δεν είναι ακόμα μέσα στην κουλτούρα του Έλληνα το πάρκο, το πράσινο, ως τόπος ψυχαγωγίας και ηρεμίας. Ίσως και εκεί να οφείλεται ότι διατίθενται πάντοτε ελάχιστοι χώροι για πράσινο καθώς οι συμπατριώτες προτιμούν με τα τέκνα τους τις βόλτες στα Εμπορικά Κέντρα παρά να απολαύσουν μια βόλτα μέσα από την οποία τα παιδιά και θα χαλαρώσουν και θα παίξουν και θα μάθουν. Μετά μην παραπονιόμαστε ότι τα παιδιά μας γίνονται άπληστοι καταναλωτές με δυσανάλογες των οικονομικών μας απαιτήσεις!
Ο Εθνικός Κήπος και ο κήπος του Ζαππείου απλώνονται σε μια έκταση 285 στρεμμάτων. Τις πρώτες εργασίες φύτευσης τις έκανε ο Βαυαρός γεωπόνος Σμάρατ. Φυτεύτηκαν 15.000 καλλωπιστικά φυτά, τα οποία μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα αλλά και φυτά από το Σούνιο και την Εύβοια.
Στη βόλτα σας θα συναντήσετε πολλές εκπλήξεις. Λίμνες με πάπιες, ένα μίνι ζωολογικό κήπο, παιδική βιβλιοθήκη, στην οποία πραγματοποιούνται πολλές εκδηλώσεις και δραστηριότητες, παιδική χαρά. Αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα: το ρωμαϊκό μωσαϊκό δάπεδο που βρέθηκε σε βάθος ενός μέτρου και ήταν το αίθριο μας ρωμαϊκής έπαυλης και σπαράγματα από  κιονόκρανα
DSC08310Εντυπωσιακή είναι η συστάδα με τους πανύψηλους ουασινκτόνιες, τα φοινικόδεντρα που φύτεψε η Αμαλία τον 19ο αιώνα με σπόρους από την Αμερική. Αλλά και το ηλιακό ρολόι, οι προτομές και τα αγάλματα, οι κρήνες και οι οάσεις με τα καλλωπιστικά φυτά και τις αλέες, οι σιδερένιες πέργκολες οι οποίες είναι καλυμμένες με κισσούς και αναριριχητικά φυτά.
Ο κήπος ποτίζεται από ένα κανάλι που υπάρχει από την εποχή του Πεισίστρατου ενώ οι δημόσιες τουαλέτες ήταν αποθήκες τροφίμων της Αμαλίας.
Ο κήπος θα ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα ανανέωσής του καθώς παρουσιάζει κάποια προβλήματα. Ήπιες χαρακτηρίζουν τις επεμβάσεις και ελπίζω να είναι ήπιες και να μην του αλλάξουν τα φώτα. Εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ η μορφή που είναι τώρα καθώς αναδίδει αυτή την παλιοκαιρίσια και νοσταλγική ατμόσφαιρα.
 DSC08346



Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

ΟΔΟΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ-ΑΘΗΝΑ


Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ
http://culture.thessaloniki-portal.gr/2013/12/mia-thessalonikia-stin-athina-odos-evripidou-enas-dromos-me-gefsis-ke-mirodies

Στην Αθήνα κάποιο δρόμοι είναι οι αγαπημένοι μου. Ένας από αυτούς είναι η οδός Ευριπίδου. Κάτι σαν την αγορά Καπάνι, κάτι σαν την παλιά Άθωνος. Ένας δρόμος γεμάτος μυρωδιές, χρώματα, γεύσεις. Ένας δρόμος που ακόμα κρατάει την αυθεντικότητα του και μας θυμίζει το χθες στο σήμερα.
DSC07791Μικρά μαγαζάκια, από αυτά που δεν είναι ντελί, που δεν θα βρείτε τα σπάνια γαλλικά τυριά και  χαμόν και προσούτα αλλά θα βρείτε γνήσιες ελληνικές γεύσεις με γνήσια ελληνικά ονόματα όπως Στρούγγα και Αρκαδία. Ακόμα και οι πινακίδες θαρρείς και αναδίδουν γεύσεις και μυρωδιές.
Ο δρόμος μοιάζει θαρρείς και είναι σκηνικό για κάποια ταινία στην οποία εσείς θα είστε οι κομπάρσοι. Να σίγουρα θα δείτε τώρα τις κάμερες και τον σκηνοθέτη. Δεν μπορεί λέτε όλα αυτά τυχαία!
Ανοιγοκλείνετε τα μάτια σας όταν αντικρίζετε τα μαγαζιά με τα σουτζούκια και τους παστουρμάδες να κρέμονται στη σειρά. Βρε σκέφτεσαι εγώ είμαι από την Πόλη και τον τρώω τον παστουρμά και το σουτζούκι αλλά τόσοι Αθηναίοι μερακλήδες δεν το περίμενα. Sorry,  σας είχα για πιο nouvelle cuisine σας είχα παρεξηγήσει και αναθεωρώ πάραυτα.
DSC07797
Είναι γλυκιά η εικόνα που βγαίνει. Καθίστε να πιείτε το τσιπουράκι σας στο Μιράν, που θα σας κεράσουν και δοκιμάστε προτού αγοράσετε μια ποικιλία τυριών και σαλαμιών. Μέσα σε ένα αυθεντικό περιβάλλον όπου οι μυρωδιές θα σας κεντούν την όρεξη.
Ο δρόμος, ευτυχώς, κάποιες φορές το κράτος παίρνει και κάποιες σωστές αποφάσεις, χαρακτηρίστηκε ως «χώρος παραδοσιακού εμπορίου». Με το μέτρο αυτό είναι σύμφωνοι βέβαια οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών του δρόμου όπως ο ιδιοκτήτης του πολύ γνωστού πλέον μαγαζιού με τα περίφημα εδέσματα κ. Μιράν Κουρουνλιάν. Αλλά και το αντίστοιχο μαγαζί του Αραπιάν γνωστό και αυτό για τον παστουρμά του. Τι άλλο; Βέβαια οι αναγγελίες αυτές καλό είναι να συνδυάζονται και με χειροπιαστά μέτρα της Πολιτείας που θα οδηγήσουν σε λύσεις εποικοδομητικές και μακροπρόθεσμες. Ο χώρος είναι μια τουριστική ατραξιόν και ως τέτοιος μπορεί να λειτουργεί όλο το χρόνο.
DSC07779 Από το ύψος της Αιόλου μέχρι τη Μενάνδρου λειτουργούν περίπου 15 τέτοια  ιδιαίτερα καταστήματα. Βότανα, μπαχάρια, τρόφιμα παραδοσιακά, αλλαντικά, τυριά. Εξειδικευμένα μαγαζιά και μοναδικά. Βέβαια μπορούμε να πούμε ότι ο δρόμος χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Πάνω από την Αθηνάς και κάτω, που είναι πολύ διαφορετικοί και με διαφορετικό κόσμο. Το επάνω κομμάτι είναι διαφορετικό και πιο μοδάτο. Το κάτω είναι το πιο εμπορικό και αυθεντικό.
Στην Ευριπίδου μπορείτε να βρείτε εξειδικευμένα μαγαζιά. Στο 1 θα δείτε μια βιοτεχνία που κατασκευάζει φωτιστικά και καπέλα για φωτιστικά. Στο 4 σφραγίδες, στο 21 η Αρκαδία, ένα από τα παλιότερα τυράδικα της Αθήνας με ιστορία εκατό περίπου χρόνων. Στο 22 ξηροί καρποί. Εξάλλου η ιστορία των ξηρών καρπών στην Ευριπίδου κρατά έναν αιώνα περίπου. Το Μπαχάρ, με λειτουργία από το 1940 περίπου και με 2500 διαφορετικά βότανα και μπαχαρικά φερμένα από όλον τον κόσμο.
Και εσώρουχα, και Κλαουδάτος στο 6, και φερμουάρ στο 9 (ειδικότητα φοβερή) και υπόγεια με όσπρια σε τσουβάλια αλλά και κινέζικα. Σιγά μην έλειπαν και αυτά. Και εκδόσεις Εστία στο 84.
Η Ιστορία του δρόμου
DSC07778 Η ιστορία του δρόμου είναι πολύ παλιά. Ξεκινά από τον Νοέμβριο του 1831 όταν οι  αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Έντουαρντ Σάουμπερτ, μαθητές του νεοκλασικού αρχιτέκτονα Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ, έρχονται στην Αθήνα  για να αρχίσουν το έργο της τοπογράφησης της πόλης. Τον Μάιο του 1832 τους ανατίθεται η εκπόνηση ενός νέου σχεδίου της πόλης, το οποίο πράγματι υποβάλλεται τον Δεκέμβριο του 1832 και στις 29 Ιουνίου 1833 εγκρίνεται από την Αντιβασιλεία.
Στο σχέδιο αυτό προβλεπόταν η διαμόρφωση τεσσάρων συνεχόμενων «βουλεβαρίων», δηλαδή τόπων περιπάτων με δέντρα ανάλογα με αντίστοιχα του εξωτερικού. Το βόρειο τμήμα ήταν περίπου στους σημερινούς δρόμους Φαβιέρου και Χαλκοκονδύλη, το νότιο με τη σημερινή οδό Ευριπίδου, το δυτικό με τον άξονα της οδού Νικηφόρου.
Τα πρώτα ονόματα των δρόμων δόθηκαν από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ, οι οποίοι και επέλεξαν αρχαιοελληνικά ονόματα ανάλογα και της κλασικής τους παιδείας. Αριστοφάνους, Ευριπίδου, Μενάνδρου (κάποια από αυτά αντιστοιχούσαν και σε τοπογραφική πραγματικότητα καθώς η Αριστοφάνους κατέληγε στην Πλατεία Θεάτρου).
Βέβαια οι γνωστές αντιδράσεις από την πλευρά των ιδιοκτητών για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που έπρεπε να γίνουν για να αναγερθούν τα δημόσια κτίρια και να διαμορφωθούν τα πάρκα και οι μεγάλοι δεντροφυτεμένοι δρόμου οδήγησαν στην αναστολή του σχεδίου (το ίδιο έγινε και στη Θεσσαλονίκη με την Πλατεία Αριστοτέλους που κρατήθηκε μόνο το μισό σχέδιο).
DSC07890Το σχέδιο περνάει από νέα έγκριση από τον Βαυαρό αρχιτέκτονα Λέο φον Κλέντσε και μπαίνει σε εφαρμογή το 1834 αλλά καταργούνται όλα εκείνα τα ωραία και μεγαλεπήβολα σχέδια που θα άλλαζαν και τη φυσιογνωμία της Αθήνας. Καταργούνται τα δύο βουλεβάρια προς την οδό Αθηνάς ενώ το εγκάρσιο μετατρέπεται σε έναν δρόμο πλάτους 10 μέτρων, τη σημερινή οδός Ευριπίδου, όπως την ξέρουμε σχεδόν με τη σημερινή της μορφή.
Το εμπορικό τρίγωνο Ερμού-Σταδίου-Αθηνάς όλον τον 19ο αιώνα αποτελεί την καρδιά της πόλης. Η ανέγερση της Δημοτικής Αγοράς το 1886 συνετέλεσε στο να αποκτήσει η περιοχή τον χαρακτήρα αυτό καθώς άρχισαν να δημιουργούνται μαγαζάκια που εξειδικεύονταν στο εμπόριο τροφίμων.
Το Μοναστηράκι είναι το εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο ενώ η πυρκαγιά του 1884 που κατέστρεψε το παζάρι που εκτεινόταν δίπλα στη Ρωμαϊκή αγορά συνετέλεσε ώστε η πόλη να εξαπλωθεί προς την Ομόνοια.
Η Ευριπίδου ήταν ανέκαθεν ένας δρόμος με μεγάλη εμπορική δραστηριότητα. Τα ίχνη της σημαντικότητάς της είναι αποτυπωμένα σε μια σειρά κτιρίων που τώρα δυστυχώς είναι ερειπωμένα. Ευριπίδου και Αθηνάς είναι το ξενοδοχείο  Βενετία, κτισμένο το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αθηναϊκού κλασικισμού.
Αιόλου 64 και Ευριπίδου και Αγίου Μάρκου ένα άλλο όμορφο κτίριο, κτισμένο και αυτό στα μισά του 19ου αιώνα. Στο ισόγειο ήταν το πιλοπωλείο Τσίλια. Διώροφο στην αρχή και αργότερα προστέθηκε ένας ακόμα όροφος.  Σώζεται σε μια φωτογραφία της οδού Αιόλου όπου εκεί ακριβώς φαίνεται η χρήση του ως πιλοπωλείο Τσίλια. Σήμερα στεγάζει  μοντέρνο καφέ.
DSC07789 Αιόλου 77 και Ευριπίδου ένα διώροφο νεοκλασικό όπου το 1877 εγκαταστάθηκε το ομπρελλοποιό Τσιμωνίδη. «Το αρχαιότερον εν Ελλάδι Μέγα Εργοστάσιο Ομβρελλών» όπως αναφερόταν. Εκείνη την εποχή το κτίριο είχε και αγάλματα στην όψη. Το 1904  το κτίριο περιήλθε στο Ίδρυμα Ευαγγελισμός. Διατηρητέο σήμερα.
Εκείνο που είναι μοναδικό είναι η διατήρηση του παλιού καιρού και οι αναμνήσεις που δημιουργεί καθώς κάνετε τη βόλτα σας. Σε όλους μας φέρνει στο μυαλό θύμισες από τα παιδικά μας χρόνια. Ιδιαίτερα,  παραμονές των γιορτών οι βόλτες στα μαγαζιά αυτά επιβαλλόταν. Κανένα γιορτινό τραπέζι δεν ξεκινούσε, αν πρώτα δεν πηγαίναμε, βόλτα εγώ με τον μερακλή Κωνσταντινοπολίτη παππού σε τέτοια μαγαζιά να πάρουμε παστουρμά, σουτζούκια και βέβαια παστά διάφορα.
Αυτή τη γλυκιά συγκίνηση της παιδικής μας ηλικίας, τις αναμνήσεις από τη δική μας «πολίτικη κουζίνα» ξυπνά η οδός Ευριπίδου.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛ


Δείτε την κριτική ΕΔΩ
http://culture.thessaloniki-portal.gr/category/kritikes/kritikes-theatro

Η παράσταση του Ακροπόλ είναι η θεατρική διασκευή της οσκαρικής ταινίας του Αλμοδοβάρ. Η διασκευή έγινε  από τον Σάμιουελ Άνταμσον και αννέβηκε για πρώτη φορά το 2008 στο Λονδίνο.
Αλμοδοβάρ και ένα έργο για τις γυναίκες, τις μάνες και όχι μόνο. Δεν το είδα στον κινηματογράφο οπότε αυτό λειτούργησε μάλλον θετικά για την παράσταση καθώς δεν υπήρχαν συγκρίσεις.
IMG_3780Ένα έργο όπου ο Αλμοδοβάρ,  δίνει ξανά, ως συνήθως, τους κυρίαρχους ρόλους στις γυναίκες. Και τα έργα αυτά σπανίζουν.  Σε έναν κόσμο όπου οι γυναίκες προσπαθούν ακόμα να σπάσουν την γυάλινη οροφή, ακόμα και στον κινηματογράφο και στο θέατρο, το γυαλί είναι εκεί κυρίαρχο και σθεναρό. Ο Αλμοδοβάρ φτιάχνει μεγάλους ρόλους για γυναίκες ηθοποιούς και οι γυναίκες ηθοποιοί πρέπει να πίνουν νερό στο όνομά του. Μόνο στην τελευταία του ταινία ξέφυγε. Και κωμωδία και άντρες (I’am so excited).
Ένα έργο που σπάει τους στερεότυπους ρόλους, τις στερεότυπες και στενόμυαλες αντιλήψεις μας, ανατρέποντάς μας ότι θεωρούσαμε ως «σωστό», «ηθικό», «πρέπον». Ποια είναι η μάνα, ποιος ο πατέρας, μάνα και πατέρας μαζί,  μια τρανσέξουαλ  ο πατέρας, μια έγκυος καλόγρια και φορέας του AIDS;
Το έργο κινείται και αυτό ανάμεσα στο θέατρο και στην πραγματικότητα σε  ρυθμούς γρήγορους, καταιγιστικούς ώστε συχνά αργείς να συνέλθεις και ν’ αντιληφθείς ποια είναι η πραγματικότητα, ποιο το ψέμα και ποια η αλήθεια. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει και στη ζωή;
Ο Αλμοδοβάρ φτιάχνει ένα έργο για τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι οι αγαπημένες του. Η μητρική φιγούρα είναι κυρίαρχη, φαίνεται ότι η σχέση αυτή τον έχει σημαδέψει και αυτό βγαίνει σε κάθε ταινία του. Η σχέση εξάλλου μάνας και γιου ποτέ δεν είναι τυχαία, αθώα και απαλλαγμένη από φροϋδικά οιδιπόδεια. Ο Φρόυντ εδώ θα είχε πολλά να πει.
Στη σχέση αυτή μάνας-γιου χτίζεται η παράσταση. Οι άνδρες βέβαια  είναι απλώς βοηθητικοί. Λεσβίες, πουτάνες, τρανσέξουαλ, ναρκομανείς, ωμά λόγια, σκηνές σκληρές χωρίς όμως να υπάρχει τίποτε χυδαίο και τίποτε που να θέλει να προκαλέσει. Σκληρότητα αλλά και συγκίνηση, τρυφερότητα, αθωότητα και ανθρωπιά μαζί.
Το έργο είναι ένα έργο για την αγάπη. Την αγάπη την πραγματική πέρα από την κλασική και στενή έννοια του όρου. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο αποδόμησης των γνωστών κλισέ, των γνωστών ρόλων, της γνωστής μορφής οικογένειας. Ποιος είναι άντρας αλήθεια; Ή πιο άντρας; Ο Κοβάλσκι του Λεωφορείον ο Πόθος (έργο μέσα στο έργο) ή η τρανσέξουαλ Αγράδο που τα βάζει με όλους και όλα για τα θέλω και τα πιστεύω της.
Αποδόμηση της μητρικής αγάπης. Μια αγάπη που θεωρείται καταλυτική, αυταπόδεικτη αλλά τελικά πόσο αυτονόητη είναι; Πόσα λόγια και πόσες πράξεις λέγονται και δικαιολογούνται στο όνομα αυτής της περίφημης, εγωιστικής  μητρικής αγάπης; Το «για χάρη των παιδιών», χιλιομασημένο κλισέ, γνωστό και στην ελληνική κοινωνία, πόσες ανασφάλειες πια μπορεί να μας καλύψει και πόσο εσαεί θα αντικαθιστά την έλλειψη της ευθήνης της ζωής μας; Παράδειγμα τέτοιας αγάπης στην παράσταση η σχέση της καλόγριας με τη δική της μητέρα, που και εγκυμονεί και πάσχει από AIDS και που η καθώς πρέπει μητέρα της την εγκαταλείπει  χωρίς καν δικαιολογίες.
DSC08269Η σκηνοθεσία του Ζούλια κινείται σχεδόν συμβατικά. Δεν απογείωσε το έργο και κάπου θεωρώ ότι άφησε τους/τις ηθοποιούς ξεκρέμαστους. Παρέμεινε άτολμος και σε κάποια σημεία μάλλον μπέρδεψε παρά φώτισε. Στα θετικά του ότι σε καμία περίπτωση δεν  αφήνει να ξεφύγει η παράσταση σε εύκολο γέλιο ή κλάμα. Τα σκηνικά αδιάφορα, δεν προσθέτουν τίποτε στην παράσταση.
Οι γυναίκες ηθοποιοί εξαιρετικές. Στιβαρές, μεστές, στέρεες, πλάθουν χαρακτήρες ζωντανούς, αληθινούς.
Νένα Μεντή. Όσο παλιώνει ωριμάζει σαν το καλό κρασί. Η ερμηνεία της στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, προσωπική της επιτυχία, η ερμηνεία της εδώ εξαιρετική. Υποδύεται μια μεγάλη και ανασφαλή ηθοποιό (τι ασύνηθες αλήθεια) μπλεγμένη και εξαρτημένη σε μια λεσβιακή σχέση με πολύ μικρότερή της, ναρκομανή ηθοποιό. Και από αυτή τη σχέση αναδύονται επίσης μητρικά αισθήματα. Τη σχέση της υποδύεται η Άννα Μονογιού πολύ πειστικά.
Μαρίνα Ψάλτη. Ας πούμε ο πρωταγωνιστικός ρόλος, αν και δεν υπάρχουν πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Είναι η μάνα, μέσα από τη σχέση της οποίας με τον γιο της εξελίσσεται η ιστορία. Ουσιαστικά με τον θάνατο του γιου της αρχίζει η ιστορία και η δική της ζωή.
Κατερίνα Λέχου. Είναι αλήθεια ότι είδα επιφυλακτικά τη συμμετοχή της. Άλλο δικό μου, αυτή τη φορά,  στερεότυπο. Ένα ακόμα μοντέλο που προσπαθεί να το παίξει μεγάλη ηθοποιός. Κουκλάρα, δίμετρη (στη σκηνή τους περνάει όλους και όλες ένα κεφάλι) αλλά με βάθος υποκριτικό. Σε έναν ρόλο δύσκολο (πουτάνα τρανσέξουαλ) ισορροπεί εξαιρετικά και μας κάνει να την βλέπουμε με τρυφερότητα. Ακόμα και τις πιο χυδαίες σκηνές, κατορθώνει να τις κάνει να φαίνονται ανθρώπινες.
IMG_3849Γωγώ Μπρέμου. Η αθώα καλόγρια, που μέσα από την αφέλειά της πιστεύει ότι θα σώσει όλον τον κόσμο. Μένει και έγκυος και κολλάει AIDS από την τρανσέξουαλ Λόλα.
Το θέατρο γεμάτο σχεδόν, καθημερινή. Τελικά οι θεατές τιμούν τις καλές παραστάσεις.
Σημείωση: Προσέχετε τα προγράμματα. Ιδιαίτερα μια παράσταση ακριβή δεν έχει δικαιολογίες οικονομικές να μην έχει ένα πολύ αξιοπρεπές θεατρικό πρόγραμμα. Αφήστε τις πολλές φωτογραφίες και δώστε στοιχεία για την παράσταση, δώστε κείμενα, κάντε σωστή επιμέλεια. Θα μετρήσει στα συν!

ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑΣ


Δείτε την κριτική για την ταινία ΕΔΩ

http://culture.thessaloniki-portal.gr/2013/12/mikra-anglia-tou-panteli-voulgari

«Αυτά που χάνουμε αξίζουν περισσότερο»
144611g-mikra_agglia_05Βασισμένο στο βιβλίο της Καρυστιάνη «Μικρά Αγγλία» η πολυαναμενόμενη ταινία του Παντελή Βούλγαρη δικαίωσε τις προσδοκίες. Λίγες φορές μια ταινία μπορεί να σε συγκινήσει το ίδιο ή και περισσότερο από το βιβλίο.Μια ταινία δυνατή με εξαιρετικές ερμηνείες, άρτια αισθητικά εικόνα, υποβλητική μουσική, και ολοκληρωμένους χαρακτήρες.
Η Άνδρος του 30 είναι το φόντο για αναπαραχθεί όλο το κλίμα της εποχής αυτής, μιας κοινωνίας, ανθρώπινης αλλά βαθύτατα συντηρητικής. Σε ένα περιβάλλον καθαρά γυναικείο, όπου οι άνδρες απουσιάζουν συνεχώς στη θάλασσα, οι γυναίκες ζώντας μια ζωή που σχεδόν οι άντρες, ακόμα και όταν επιστρέφουν, δεν χωρούν πλέον, αναπολούν, ονειρεύονται, αναπληρώνουν και ….συνεχίζουν τη ζωή τους.
Δυο αδελφές η Όρσα και η Μόσχα. Η μια αδελφή κλειστή, παραδομένη στη μητρική κυριαρχία. Η άλλη, πιο ελεύθερο πνεύμα, εξωστρεφής, ζωντανή με όνειρα φυγής. Κυρίαρχη φιγούρα η μάνα. Η μάνα που κατακρεουργεί τις ζωές τους, κόβει και ράβει με γνώμονα τον δικό της τρόπο σκέψης και πιστεύω για το τι είναι ευτυχία. Γι’ αυτήν ο έρωτας είναι μόνο δυστυχία και απόδειξη ο άντρας της που προτιμά να ταξιδεύει και  να λείπει σε όλον τον κόσμο ζώντας παράλληλη ζωή, παρά να είναι μαζί της. Άρα  ο γάμος γι’ αυτήν και η συντροφικότητα έχουν μετουσιωθεί στο «άμα δεν έχει παρά δεν έχει χαρά».
144611g-mikra_agglia_02 Για άλλη μια φορά στο επίκεντρο η μάνα. Εδώ μια καθαυτή ελληνική μάνα. Αυτή που πάντα για «χάρη των παιδιών της», χαράζει με σκληρότητα και απανθρωπιά τις ζωές τους, χωρίς να τα αφήνει ποτέ να ωριμάσουν, να απογαλακτισθούν, να αυτονομηθούν και να βιώσουν τη δική τους ζωή με όλα τα καλά και  τα κακά που αυτή μπορεί να επιφέρει. Η Ανέζα Παπαδοπούλου δεν υποδύεται απλώς την μάνα, είναι η ίδια η μάνα. Η μάνα οχιά όπως θα την αποκαλέσουν οι κόρες της.  Σκληρή, αδυσώπητη, σκύλα, που στο όνομα της καλής ζωής, καταστρέφει τις ζωές των κοριτσιών της διώχνοντας μακριά αυτούς που αγαπούν.
«Καμιά σας δεν θα αδικήσω»  λέει πιστεύοντας ότι παίρνοντας ακριβώς τις ίδιες κουρτίνες και στο πάνω και στο κάτω σπίτι πλήρωσε το χρέος της στα κορίτσια και σε αυτό που η ίδια θεωρεί χρέος της προς την οικογένεια. Και είναι αυτό το σπίτι που τα λεπτά του ταβάνια (άνθρωπος μίζερος, μίζερος στα λεφτά μίζερος και στα αισθήματα έλεγαν οι παλιοί σοφοί, μετρώντας τα πάντα με το χρήμα έκανε τσιγγουνιές και εκεί αφήνοντας την κόρη της να ακούει τον αγαπημένο της να κάνει έρωτα με την αδελφή της) δεν αφήνουν την κόρη της να ηρεμήσει. «Το ταβάνι φταίει. Δεν με άφησε να ξεχάσω…», λέει η κόρη της η  Όρσα όταν ερείπιο πια αναπολεί τη χαμένη της ζωή.
images (2)Οι κόρες, βαθιά επηρεασμένες και εξαρτημένες, παθητικές και άβουλες, μένουν εγκλωβισμένες για πάντα εκεί γλείφοντας απλώς τις πληγές τους. Η ΄Ορσα ολότελα παραδομένη, δεν τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της, παρά παθητικά την παρακολουθεί να φεύγει, κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα, κρυμμένη από τη ζωή. Η Μόσχα προσπαθεί να ξεφύγει μα οι ρίζες της εξάρτησης είναι βαθιές και αφήνεται να πιστέψει ότι επέλεξε αυτή τη ζωή της και τη μοίρα της.
Το τέλος και η αλήθεια σκληρή και για τις δυο κόρες. Η αλήθεια αμείλικτη, σκληρή όταν πια όλα έχουν χαθεί αλλά ακόμα και εκεί στο τέλος τις κάνει να αναλογισθούν και επιτέλους ανάμεσα από την υποκρισία και την αλήθεια να επιλέξουν συνειδητά πλέον την αλήθεια χωρίς να υπολογίσουν τον μικρόκοσμο της συντηρητικής κοινωνίας. Και τελικά να επιβάλουν τη δική τους αλήθεια και θέληση. Γιατί ο κόσμος πάντα λέει και θα λέει όσο τον αφήνεις και του δίνεις δικαίωμα να λέει.
Ο απολογισμός του τέλους δείχνει και την αυτογνωσία που επιτέλους απέκτησαν, με τον πιο σκληρό τρόπο, οι δυο αδελφές. «Αν είχαμε σπουδάσει, αν είχαμε μια δουλειά, αν μιλούσαμε» λέει η Μόσχα κάνοντας απολογισμό της τραγικής ζωής τους.
Αλλά και η σκηνή όπου η Όρσα πηγαίνει να προσκυνήσει στην εκκλησία για τον αγαπημένο της, τον άντρα της αδελφής της, με την αδελφή της να ακολουθεί, σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για την ίδια και πλέον ανάληψης ευθύνης.
images Ο Βούλγαρης κατορθώνει να μην μείνει στην ωραία φωτογραφία, το ωραιότατο σκηνικό φόντο, την ηθογραφική στόχευση  αλλά να κάνει μια ταινία άρτια, ώριμη, τεχνικά άψογη που θα της ταίριαζε μια μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό.  Η εικόνα, θυμίζει Αγγελόπουλο, είναι τόσο δυνατές οι λήψεις με τη θάλασσα να ξεπροβάλει σε όλο της το μεγαλείο. Γιατί η άλλη πρωταγωνίστρια είναι η θάλασσα. Η μουσική της Πολέμη είναι εξαιρετική και αυτόνομα αλλά και με την ταινία απόλυτα λειτουργική. Τα κοστούμια εποχής, τα σκηνικά απόλυτα φροντισμένα και επιμελημένα βοηθούν στην ανάπλαση του πνεύματος της εποχής.
Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι και οι ερμηνείες, ακόμα και από τους νέους ηθοποιούς, εξαιρετικές. Ανέζα Παπαδοπούλου, Μάξιμος Μουμούρης, Σοφία Κόκκαλη, Πηνελόπη Τσιλίκα, Ανδρέας Κωνσταντίνου. Ο Χρήστος Καλαβρούζος, σε μια χαμηλών τόνων ερμηνεία, συγκινητικός.
Δύσκολα θα ξεχάσετε τη σκηνή της είδησης του θανάτου του αγαπημένου και των δυο αδελφών. Η κραυγή της Όρσας θα σας συγκλονίσει. Από τις πιο δυνατές ερωτικές σκηνές, που εκφράζει όλη την οδύνη μιας ερωτευμένης γυναίκας και ενός ανολοκλήρωτου πάθους.
αρχείο λήψης (1)΄Ενας ανολοκλήρωτος έρωτας, η υποταγή, η απώλεια, το κόστος της υποταγής, οι χαμένες ζωές όλων. Ένας κύκλος που άνοιξε και δεν έχει τελειωμό και όρια.
Το τέλος ήρθε την άνοιξη, μπροστά σε ένα ανοιχτό παράθυρο που έβλεπε τη θάλασσα. Τέλος ή λυτρωμός;
Στο κάτω κάτω όπως τόνισε η Καρυστιάνη σε συνέντευξή της « ο καλός λογαριασμός είναι αυτός που βάζει την ανθρωπιά πάνω από τα έσοδα, και ο καλός λογαριασμός γίνεται με βάση τα ανθρώπινα συναισθήματα, γιατί είναι σωθικά της ύπαρξης..».
Τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας απλώς δεν την καταλάβαμε.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΜΕΡΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ
Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να έχουμε την παραλία μας με το κυματάκι να σου γλείφει τα πόδια, το φεγγάρι να πέφτει στη θάλασσα αλλά και στην Αθήνα υπάρχουν ειδυλλιακές τοποθεσίες και μάλιστα προσφέρονται για ιδιαίτερες περιπτώσεις.

Π.χ. θέλετε να ρίξετε μια γυναίκα; Επιβάλλεται λέει το σαβουάρ βιβρ και η συνήθης ιεροτελεστία να δημιουργήσεις τη δέουσα ατμόσφαιρα (άνδρες για σας δουλεύω).
Πού θα την πας λοιπόν;
Έχουμε και λέμε. Θέα Ακρόπολη. Κλασική, απλή λύση. Ιδιαίτερα μάλιστα αν είναι και από άλλο μέρος δεν μπορεί θα εντυπωσιαστεί. Τέτοια μέρη με θέα Ακρόπολη υπάρχουν λοιπόν αρκετά. Θησείο. Φίλοιστρο, ταράτσα. Φάτσα κάρτα η Ακρόπολη. Μεγαλεία. 
Να την πάτε το σούρουπο που αρχίζει και φωτίζεται η Ακρόπολη σιγά σιγά. Ιεροτελεστία. Τα λοιπά τα ξέρετε . Κρασάκι, μενού και μπλα μπλα. Ε αυτά τα ξέρετε! Παιχνιδάκι είναι για σας. Μάλιστα μετά από μερικές φορές το παίζεις άριστα.
Δεν θέλετε φαί; Ποτάκι μόνο και πιο σύγχρονο περιβάλλον; Στην άλλη γωνία ακριβώς 2 καφέ, μπαρ. Το Σοκολά και το Thissio View. Με την ίδια θέα. Έχουν και φαγητό αν θελήσετε. Και είπαμε μπλα μπλα στο μεταξύ. Μην σας πάρει χαμπάρι ότι έχετε ξανάρθει ε; Με το μέτρο.
Πιο κάτω είναι βέβαια και το Πιλ Πουλ αλλά αυτό είναι ακριβή λύση. Εσείς θα πείτε ότι δεν τα πάτε γενικώς αυτά τα μαγαζιά τα στημένα και τα δήθεν και καθαρίσατε οικονομικά.
Από την άλλη πλευρά πάλι, στην Αδριανού είναι η Κουζίνα. Ταράτσα ωραία και αυτή. Ωραίο φαγητό και ο σεφ Άρης Τσανακλίδης υπογράφει το εξαιρετικό μενού. Σε αυτή την ταράτσα κάνει και τις εκπομπές του. Αυτές στις οποίες βλέπετε πίσω την Ακρόπολη. Για τους καλούς μήνες βέβαια αυτή. Τιμές μεσαίες και λίγο προς τα πάνω. Θα ζυγιάσετε την περίσταση ξανά.
 
Σας έχω και χαμάμ στην περιοχή. Ωραίο περιβάλλον, διακόσμηση, πεντακάθαρο με ανατολίτικη ατμόσφαιρα και διακόσμηση. Κατά προτίμηση πριν το φαγητό. Μην σαw βγει και από τη μύτη. Κλείστε για δύο ένα φουλ πρόγραμμα με μασάζ χαλαρωτικό και μετά πάτε για ποτάκι στα πιο πάνω μαγαζιά που ανέφερα. Στο τσεπάκι σας το έχετε.
 
Συνεχίζω με μια άλλη και αυτή πλέον κλασική λύση. ΄Εγινε της μόδας, είναι must. H ταράτσα του A for Athens. Στην Ερμού, στο Μοναστηράκι. Μια πολύ ωραία ταράτσα, φάτσα Ακρόπολη. Φροντίστε και για κράτηση δωματίου. Ζητήστε τα δωμάτια με θέα Ακρόπολη. Εξαιρετικά. Ή μπορείτε να πάτε για πρωινό εκεί. Είναι ήσυχα και θα απολαύσετε το καφεδάκι σας με Ακρόπολη θέα. Πρέπει να είστε ευρηματικοί.  Εδώ είναι η διαφορά.

Για πρωινό αλλά και για ποτάκι το βράδυ εξαιρετική είναι και η ταράτσα του  Royal Olympic Hotel.  Δεν την ξέρουν ούτε και οι Αθηναίοι. Και όμως η θέα του είναι καλύτερη από το μοδάτο και μουράτο Galaxy του Hilton. Eδώ βέβαια έχουμε κυρίως Λυκαβηττό, τις στήλες του Ολυμπίου Διος φάτσα μας και από  την άλλη παίζει και η Ακρόπολη. Ε τι άλλο να θελήσει;

Αν είναι από αυτές τις μυστήριες που θέλει ντε και καλά θάλασσα (οι Σαλονικιές έχουν μια εμμονή για παράδειγμα με τη θάλασσα) ε πάτε τότε Πειραιά και Μικρολίμανο. Διαλέξτε και καμιά νύχτα με φεγγάρι και πάτε, όχι εκεί που πάει όλος ο κόσμος μέσα στη φασαρία, αλλά πιο πριβέ. Στον Ναυτικό Όμιλο της Αθήνας. Είναι ο όμιλος του Βασιλιά και έχει μια γλαμουριά. 

Και γκλάμουρ και ησυχία και ποτάκι  και φάτσα το Μικρολίμανο (το σέρβις βέβαια και το κρασί απαράδεκτο) αλλά εδώ είπαμε άλλα μετρούν. Ε δείξτε και προς τα σκάφη, πείτε ότι είστε και μέλος, και να το ιστιοπλοϊκό σας. Ε δεν χάλασε ο κόσμος αν δεν έχετε. Μπορείτε και να νοικιάσετε να πάτε καμιά βόλτα Σαλαμίνα (πάρτε και σκίπερ βέβαια και για σιγουριά και για να μην χρειάζεται να ασχολείστε εσείς. Εσείς θα έχετε άλλα πιο σημαντικά θέματα).
 Ωραίο καφέ με θέα Βουλή αυτή τη φορά και Σύνταγμα το καφέ του Public. Στον 5ο όροφο και ανοιχτό μέχρι τις 11 το βράδυ. Τώρα θα μου πείτε  η Βουλή φέρνει κακούς συνειρμούς αλλά δεν βαριέσαι. Χαζέψτε τους τσολιάδες εσείς. Αν στολιστεί και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο θα είστε και μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Έχει κόσμο βέβαια και αυτό δεν είναι στα συν. Προσφέρεται όμως για να δείξετε σοβαρό προφίλ: ότι διαβάζετε, ενημερωμένος και έτσι. Σταθμίζετε και αναλόγως. Αποστηθίστε και τίποτε τσιτάτα (στο fc κυκλοφορούν πολλά του τύπου «η ζωή δεν μετριέται από τις ανάσες που παίρνουμε αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα». Α και ο Καζαντζάκης έχει καλά. Διαβάστε και λίγο τώρα που τα μοιράζουν τα βιβλία του τζάμπα με τις εφημερίδες).
Από εδώ και πέρα παίξτε παιχνίδι. Το έχετε. 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

ΑΘΗΝΑ-Η ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΤΑΒΕΡΝΑ

 Από το 1957 το κουτούκι αυτό στο κέντρο της Αθήνας
 Διάκοσμος απλός και απέριττος
 Δυο είσοδοι σε ένα υπόγειο που δεν το πιάνει το μάτι σου
 Μέσα όμως γράφει ιστορία
 Από τα δύσκολα χρόνια έως σήμερα  τα πιο δύσκολα

 Ο κύριος Δημήτρης ψυχή του μαγαζιού. Ξεκίνησε ως βοηθός και σήμερα  είναι ο ιδιοκτήτης
 Αν έχει χρόνο θα σας πει ιστορίες
 Ανάμεσα από τα φαγητά που μαγειρεύει σαν στο σπίτι του
 Ότι και αν κάνει σπιτικό με τη μοναδική αίσθηση ότι κάποιος το έχει "χαϊδέψει" το φαγητό όπως έλεγε η μάνα μου. Το φαγητό για να είναι καλό πρέπει να το χαϊδεύεις 

 Από τα χέρια του έχουν φάει πολλοί γνωστοί για τους οποίους δεν θέλει να μιλάει. Πολιτικοί,γνωστοί και επώνυμοι όλοι πέρασαν για να γευθούν κουζίνα και αυθεντική ατμόσφαιρα.
 Και καλά θα κάνουν όλοι αυτοί να κρατήσουν αυτό το μαγαζί . Ένα μαγαζί που διαφημίζεται στα φυλλάδια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ως το πρώτο μαγαζί που έπρεπε κάποιος να επισκεφθεί δεν πρέπει να σβήσει έτσι.
 Οϋτε και το κτίριο στο οποίο στεγάζεται.
 Γιατί αυτή είναι η ιστορία μας και οφείλουμε να τη σεβόμαστε
 Γιατί ο βασιλικός χρειάζεται ειδικό χώρο για να ανθίσει και ιδιαίτερο χάδι
 Το χάδι αυτών των ανθρώπων που είναι εκεί όχι μόνο για το μεροκάματο αλλά για να σας πουν μια καλημέρα όταν την έχετε ανάγκη.
 Γιατί πριν από εσάς σέρβιραν τους πατεράδες σας
 Για όλα αυτά ας ελπίσουμε ότι τέτοιες γωνιές ανθρώπινες και ζεστές δεν θα σβήσουν
Εδώ η ψυχή του μαγαζιού ο κύριος Δημήτρης με δύο σταθερούς πελάτες από πολύ παλιά. Τον κ. Σπύρο Κοράκη τον Πρόεδρο της Ιχθυαγοράς Αθηνών Βαρβακείου και τον κ. Δημήτριο Κολοβίνα, σταθεροί πελάτες από τα χρόνια των πατεράδων τους.

 Θα ακούσετε ιστορίες από τα παλιά . Ενώ θα πίνετε κρασάκι από το Κορωπί και φαγάκι μαγειρεμένο από τα χέρια του κ.Δημήτρη.  

Μην παραγείλετε. Θα σας φέρει ότι έχει καλύτερο!