Δείτε ΕΔΩ
Πολυαναεμενόμενη η παράσταση του Κρατικού Θεάτρου «Με μουσικές εξαίσιες… με φωνές». Την όρεξη μας άνοιξε η παρουσίασή της ως happening σε δρόμους και γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Έξω από το Κρατικό, στην πλατεία Αριστοτέλους, στο Λιμάνι, στην Καλαμαριά, στον Εύοσμο, στο άνοιγμα της νέας παραλίας.
Η ιστορία της Θεσσαλονίκης μέσα από τη μουσική. Από το 1912 έως τις μέρες μας. Ήχοι, μουσικές, γλώσσες, κουλτούρες και πολιτισμοί που ενώθηκαν δημιουργικά για να φτάσουν στο παρόν και σε αυτό που είμαστε τώρα. Έλληνες, Εβραίοι και Τούρκοι το παρελθόν της πόλης. Συμβίωσαν άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε όχι μα ο καθείς έδωσε και πήρε και όλα αυτά συνέθεσαν αυτό το παρόν και αυτή την κουλτούρα που έχει και από τις τρεις κουλτούρες των παλιών κατοίκων και γειτόνων.
Ο Λάμπρος Λιόβας, που υπογράφει τα κείμενα, με πολύ μεράκι και κόπο άντλησε από την ιστορία της πόλης και αποτύπωσε στιγμές σημαντικές και σημαντικούς ανθρώπους που συνδέθηκαν με την ιστορία αυτής της πόλης.
«Το μουσικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη ήταν σύνθετο, δύσκολο και προκλητικό. Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση έως σήμερα, προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε τη μουσική ιστορία της πόλης, η οποία είναι σαν ψηφιδωτό από άλλες εποχές και παραδόσεις. Όλα μπερδεύονται γλυκά. Γίνονται αναφορές σε ιστορικούς χώρους και προσωπικότητες που σημάδεψαν την πόλη.
«… είναι αμαρτία να ξεχνάς» είναι η φάση κλειδί. Ναι αμαρτία αλήθεια να ξεχνάς αυτά που έζησες και να τα απαρνιέσαι!
Η μουσική ιστορία ξεκινά και περιλαμβάνει βορειοελλαδίτικα δημοτικά τραγούδια, σεφαραδίτικες μπαλάντες, τούρκικοι χαβάδες, μουσικές μνήμες των Μικρασιατών προσφύγων, οπερέτες και αστικά τραγούδια, βαριετέ, ρεμπέτικα και λαϊκές επιτυχίες, αλλά και ο σύγχρονος ήχος των τραγουδοποιών της πόλης, μέχρι το χιπ χοπ! Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ξανθή αγαπημένη παναγιά, Άλκης Στέας και Άσε με να μείνω αλλά και Παπάζογλου, Σαββόπουλος, Διονυσίου και σκυλάδικα. Ένας ολόκληρος αιώνας που διατρέχει μουσικά όλη την παράσταση.
Λαμπερή, αστραφτερή, επιθεωρησιακή, σε κάνει άλλοτε να γελάς τρελά και άλλοτε να συγκινείσαι. Οι ώρες περνούν και δεν τις καταλαβαίνεις καν. Τις ρουφάς και θες και άλλο να κρατήσει αυτό το ταξίδι.
Οι συντελεστές όλοι υπέροχοι. Και είναι πολλοί. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία της Σοφίας Σπυράτου οδήγησε σε ένα απόλυτα ταιριαστό ξετύλιγμα της παράστασης. Με ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές να εναλλάσσονται αρμονικά πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Η ζωντανή ορχήστρα με την ενορχήστρωση του Βόμβολου πρόσθεσε στην παράσταση. Σκηνικά λαμπερά με τον Λευκό Πύργο να ξεπροβάλλει άλλοτε σε μπλε και άλλοτε σε κόκκινο φόντο. Αλλά και κοστούμια ταιριαστά με το ύφος και το στυλ της παράστασης (δεν συζητάμε τα κουστούμια της Ζωζώς που ήταν το κάτι άλλο όπως βέβαια μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα η κυρία Σαπιυντζάκη).
Να έρθουμε στους ηθοποιούς. Το έμψυχο υλικό του Κρατικού Θεάτρου στα καλύτερά του. Για τη Ζωζώ τι να πει κανείς! Με φωνή αναλλοίωτη, με μπρίο και κέφι μικρής κοπέλας, μας έκανε για μια ακόμα φορά να καταλάβουμε ότι η ψυχή είναι αυτή που μετράει, το πάθος, το πείσμα, η ζωή! Εξάλλου και η ίδια, καθώς διηγιόταν τη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη μας είπε: «Ζωή με βαφτίσανε και εγώ το έκανα Ζωζώ δηλαδή Ζω και Ζω. Δεν μου έφτανε το ένα Ζω». Ζωζώ αθάνατη Σαλονικιά! Την είχα δει και στον Αττίκ και θυμάμαι ότι, όταν η Ζωζώ τραγουδούσε όλοι οι άλλοι και οι άλλες χάνονταν. Η Ζωζώ το καταχάρηκε και εμείς το καταχαρήκαμε διπλά. Η Ζωζώ τραγούδησε, χόρεψε, έκανε το κέφι της, ήταν και είναι ο εαυτός της πάντα. Ανέβηκε στην πλατεία, μίλησε και αγκάλιασε κόσμο, γνωστούς, φίλους. Και εκεί στην πρώτη σειρά η αδελφή της με την οποία ξεκίνησαν –τα Σαπουντζάκια- αλλά την αδελφή της την έφαγε ο έρωτας νωρίς για τον ωραίο αεροπόρο και έμεινε μόνη η Ζωζώ. Μαζί τραγούδησαν και σείστηκε το θέατρο.
Ο Άκης Σακελλαρίου, άλλος γνωστός Θεσσαλονικιός και αυτός, και αυτός στον Αττίκ βασικός συντελεστής, συγκινητικός, αγαπησιάρικος, τρυφερός, άμεσος. Εξαιρετικός ηθοποιός με έμφυτη ευγένεια και στυλ (μου θυμίζει ολίγον Τσιβιλίκα).
Αλλά και όλοι οι ηθοποιοί και οι χορευτές εξαιρετικοί (και είναι πολλοί).
Μαζί τους στην μουσική ιστορία της πόλης, μια άλλη κυρία η Μαριώ. Η Μαριώ, ιστορία της πόλης μας-τη θυμάμαι με τον χοντρο-Νάκο- και με ιδιαίτερη χροιά. Μεγάλα τραγούδια είπε και τα τραγούδια της Θεσσαλονίκης στενά συνδεδεμένα με τη Μαριώ. Ρεμπέτικα χωρίς Μαριώ δεν γίνονται. Μητρέντζης, άλλη μορφή και αυτή ηρωική. Με Άγαμους Θύτες, στο ξεκίνημα, και με πορεία αυτόνομη και δυναμική. Ταιριαστή φιγούρα, cult πλέον.
Nα μνημονεύσουμε και τη συμμετοχή της μπάντας του Παπαφείου, ένα ίδρυμα στενά συνδεμένο και αυτό με πικρές μνήμες από την ιστορία της πόλης.
Ο κόσμος τη χάρηκε την παράσταση. Τραγούδησε, συγκινήθηκε, χειροκρότησε πολλές φορές, δάκρυσε και γέλασε.
Μην την χάσετε! Είναι ιστορία. Μια ιστορία αλλιώς. Πιστεύω ότι θα παίζεται για αρκετό καιρό και καλά θα κάνει το καλοκαίρι να κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Γιατί Θεσσαλονίκη υπάρχει παντού και είναι παντού.
Θεσσαλονίκη μου είσαι μια στον κόσμο δεν είναι άλλη! Θεσσαλονίκη μάνα μου τραβάς σαν τον μαγνήτη. Δείτε ΕΔΩ από το happening της παράστασης
Δείτε το τρέιλερ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου